Rauw, eerlijk, schokkend

Gezond is om te leren dat rood betekent: stoppen. Maar als je als kind al leert dat rood betekent: ja, dan zal dat zinnetje zich blijven herhalen.
Sara Kroos laat in haar boek zien hoe de gevolgen van seksueel misbruik je hele leven bij je blijven, je kwetsbaar maken, je volledig onderuit kunnen schoppen. Eerst haar oom en daarna haar therapeut maakten misbruik van Sara's kwetsbaarheid en zo veroorzaakten ze onvoorstelbaar veel leed.

Dit verhaal valt als een zware deken over je heen, drukkend, adembenemend. Het verhaal, maar zeker ook de wijze waarop het door Sara zelf verwoord is: rauw, eerlijk, in woorden die zorgvuldig gekozen zijn, originele metaforen, snijdende citaten.
En ook schokkend omdat je beeld van haar als stoere alleskunner alleen maar op het podium blijkt te kloppen. Al in de coulissen was daar niets meer van over. Schokkend.

Tijdens het lezen leefde ik mee met Sara, maar had ik ook gevoelens van boosheid. Boos op de therapeut die Sara had moeten beschermen en maar bleef weigeren haar verantwoordelijkheid te nemen. Boos op de ggz-instelling die niet thuis gaf.

Ik heb diepe bewondering dat Sara haar verhaal zo indringend en helder heeft kunnen weergeven. En zeker ook voor haar vrouw Daan die in alle pijnlijke episodes naast Sara bleef staan en zo haar leven redde.

"Als er iets is wat je nog minder graag bent dan een slachtoffer, is het een slachtoffer dat zich gedraagt als een slachtoffer", schrijft Sara. Deze zin zal mij bijblijven. Want wie slachtoffer is van seksueel misbruik, moet erkend worden als slachtoffer, echt erkend. Slachtoffer ben je niet, iemand máákt je slachtoffer, ongewild. Er is één iemand schuldig: de dader. Zonder maar.
Hoe moeilijk is het om als slachtoffer verder te gaan met (je) leven, om je toekomst tegemoet te gaan als jezelf, niet als slachtoffer.

Sara noemt zichzelf zacht en moedig. Zachtmoedig. En daar ben ik het hartgrondig mee eens!

Punt.