Christien Boomsma werpt een geheel ander licht op bang zijn voor het donker.

De vijftienjarige Luca is er helemaal klaar mee. Haar ouders zeuren over schoolprestaties, haar klasgenoten, over make-up en de nieuwste apps. En haar vriendin Nina heeft alleen nog oog voor haar vriendje. Huiswerk, vriendjes en make-up. Is dat werkelijk alles? Maar dan hoort ze op het schoolplein de snerpende ringtone van een mobieltje en besluit op te nemen. Een angstige stem smeekt om hulp. Vanaf dat moment staat alles op zijn kop. Luca ontdekt dat duistere wezens uit Schaduw haar wereld bedreigen. Dat een mysterieuze jongen alles op het spel zet om die te beschermen. Maar hij kan het niet alleen...

Luca is haar leeftijd ver vooruit. Crushes, puistjes en de nieuwste roddels interesseren haar niet. Toch heeft ze wel bewondering voor Lisirdi, een meisje dat er altijd geweldig uitziet. Luca bewondert Lisirdi als zij op het schoolplein zit, maar negeert het verder. Tot haar vriendin Nina haar smeekt eenmaal te spijbelen, ze gesnapt wordt en het schoolplein moet vegen. Ineens hoort Luca een telefoon overgaan en het blijkt bij de spullen van Lisirdi af te komen. Van het meisje is echter geen enkel spoor meer te bekennen. Ze neemt op en een angstige stem dirigeert haar naar de Kanaalstraat te komen, het is goed mis.

In eerste instantie negeert Luca dit telefoontje. Maar toch voelt ze dat het belangrijk is, ze laat het verplicht pleinvegen – als straf voor haar spijbelen – voor wat het is en ze haast zich naar het adres. Eenmaal aangekomen is het nog de vraag welk huis in de Kanaalstraat het is. Na veel teleurstellingen, en net als Luca het op wil geven, ziet ze een huis staan waarvan ze intuïtief voelt dat ze daar moet zijn.

Eenmaal binnen ruikt ze de geur van verbrand suiker. Ze zoekt, en zoekt, en vindt niets. Tot die ene kamer... Daar vindt ze een zwaargewonde jongen ligt. In pure paniek wil Luca 112 bellen, maar de jongen is resoluut: niet doen! En dan ontdekt ze een bovennatuurlijke wereld, waarin de jongen met behulp van enkel schaduw zichzelf weet te genezen. Is ze gek aan het worden, of bestaat er meer tussen hemel en aarde?

De jongen vertelt haar verhalen die bepaalde puzzelstukjes op hun plaats doen vallen. In Luca’s woonplaats zijn meerdere mensen aangevallen door zwerfhonden, maar volgens de jongen zijn het schaduwhonden, honden die in de schaduwwereld leefden, maar door een fout van iemand nu ook in de aardse wereld zijn. Het verklaart zijn wonden, de aanvallen, en daarom twijfelt Luca geen moment aan zijn verhaal. Ze keert de volgende dag terug om zijn wonden te controleren en dan ineens is haar beste vriendin Nina daar. Haar viel op dat Luca vreemd deed en ze heeft haar daarom gevolgd. Maar Nina wordt op haar beurt ook geconfronteerd met de shaduwhonden en na haar vlucht – in paniek – is er geen enkel spoor meer van haar te bekennen. Het liijkt er sterk op dat de schaduwhonden haar te pakken hebben gehad. Is Luca op tijd om deze nieuwe mysterieuze wereld te doorgronden en zo haar vriendin te redden?

Christien Boomsma werpt een geheel ander licht op bang zijn voor het donker. In de schaduwen leven wezens die zich voeden van onze angst tijdens nachtmerries. Maar ze kunnen ook ineens tot leven komen. Hierdoor speelt de auteur in op één van de diepste en meest oeroude angsten die er bestaan: het donker en nachtmerries. Ze heeft een geheel eigen wereld geschapen. Mede door dit aspect ontstaat er veel herkenning bij de lezer. Maar ook de personages zijn levensecht beschreven en Luca is een dappere meid, vol angsten en vol ongekende moed. Je kan haar niet negeren.

De spanningsopbouw is goed weergegeven en de plot is goed gevonden, hier en daar wat voorspelbaar en in sommige punten komt het wat onrealistisch over. Dat komt mede door de inhoudsopgave, je weet meteen hoe het verhaal afloopt. Toch doet dat niets af aan het geheel, want de vraag blijft nog altijd: ‘Hoe?’.