Wel mededinger, maar geen winnaar

Een boek over kinderen die uit hun vertrouwde omgeving worden gehaald en vervolgens tegen andere mensen en wezens moeten vechten om te overleven. Deze samenvatting kan tegenwoordig op de plot van meerdere YA-boeken slaan, en zorgt er dus allang niet meer voor dat je als lezer op het puntje van je stoel gaat zitten. Ondanks het cliché is nu De uitverkorene verschenen, een boek van Taran Matharu, die eerder met zijn ‘Summoner’-serie heeft bewezen goede boeken te kunnen schrijven. Eens zien of hij met deze nieuwe serie ook aan die verwachtingen kan voldoen.    

Zoals gezegd wordt Cade zomaar vanuit zijn bed in de kostschool voor probleemjongeren naar een bergrichel getransporteerd, waar hij voor zijn leven moet vechten tegen een onbekend en bloeddorstig wezen. In deze gevaarlijke nieuwe wereld komt hij al snel andere jongens van zijn school tegen en ze besluiten verder te reizen als groep vanuit de gedachte: samen sta je sterker. Tijdens hun tocht blijkt dat ze deelnemers zijn aan een nog onbekend toernooi waar duidelijk al honderden voorgangers aan overleden zijn.    

Met een geavanceerde drone in hun kielzog stuit de groep jongens op gevaren en mysteries die toevallig net binnen de expertise van Cade vallen. Wanneer de problemen en raadsels zich opstapelen lijken hijzelf en de andere jongens te twijfelen aan de ‘toevallige’ selectie van deelnemers. Met behulp van oude bekenden en nieuwe vrienden moet hij vechten voor zijn leven en leert hij niet alleen waartoe hij zelf in staat is, maar ook dat er een reden is waarom ze daar met zijn allen naartoe gebracht zijn. En dat is niet alleen voor hem persoonlijk een reden om zich op te maken voor het ergste.    

Net als in de ‘Summoner’-serie weet Matharu zijn lezer goed mee te nemen in zijn verhaal. Het boek leest makkelijk weg, er zijn weinig passages waarin ellenlange nietszeggende beschrijvingen voorkomen en er komt ook zeker spanning in voor. De verschijningen van personen en wezens uit het verleden zijn leuke toevoegingen aan het verhaal, het past verrassend goed bij elkaar. Hoewel het boek wel goed geschreven is, er zit af en toe leuke humor in de dialogen, is de schrijfstijl te gemiddeld om er echt bij weg te dromen.    

“‘Hé, laat wat voor ons over!’ riep iemand achter hen. Met een ruk draaide Cade zich om, en hij zag een jongen met uiteenstaande tanden en rood haar naar hem grijnzen. Hij droeg hetzelfde blauwe uniform als zij en had een handbijl vast. ‘Ik heb dorst als een kameel met een kater,’ ging de jongen door. Achter hem zag Cade nog een jongen naar hem turen vanuit de schaduw van de doorgang waaruit ze net waren opgedoken, met nog een bloederige handbijl in zijn hand. ‘Scott,’ zei de eerste jongen. Hij gaf Cade haastig een hand voordat hij zelf een handvol water pakte. ‘En dit is Yoshi.’ Hij boog zich samenzweerderig naar Cade toe en mompelde met zijn mond vol water: ‘Je kunt het beter niet over Mario Kart hebben, oké? Dat lijkt hij niet leuk te vinden.’”    

Wat niet gemiddeld is, is het vermogen van Cade om bijna alle problemen en gevaren die op zijn pad komen op te lossen. Een waar genie dus bijna. Wat dat betreft is het personage van Cade niet geloofwaardig en dat zijn de andere personages eerlijk gezegd ook niet zo, iedereen is óf goed óf slecht en daartussen zit niet zoveel nuance.      

Matharu heeft weer een goed boek geschreven, maar De uitverkorene weet toch minder te overtuigen dan zijn eerdere boeken. Het clichéthema maakt het natuurlijk moeilijk, maar hoewel er spannende details en intrigerende problemen opgeworpen worden in het verhaal, blijft vooral de schrijfstijl steken op ‘gewoon goed’. Het einde van het boek voelt aan als een volledig afgerond verhaal, omdat er te weinig spanningsopbouw is geweest over de achterliggende problemen. Hoewel Matharu in het laatste hoofdstuk de lezer met nieuwe vragen achterlaat, wekt dat te weinig nieuwsgierigheid om echt reikhalzend naar het volgende deel uit te laten kijken.