Zo mooi als een sprookje

Begin 2019 verscheen een prachtig blauw boek met gouden mot op het omslag van de Amerikaanse auteur Laini Taylor: Zonderling. Het werd positief ontvangen en kreeg op Hebban een gemiddelde waardering van 4,5 sterren. Taylor werd bewonderd om haar beeldende schrijfstijl en rijke fantasie. Na zo’n geweldig eerste deel ben je als lezer vaak enigszins terughoudend ten opzichte van het vervolg. Hoe gaat Muze verder waar Zonderling eindigde?

In Zonderling reisde Lazlo naar de mythische stad Ween waar hij als klein weeskind al over fantaseerde. Samen met zijn mede-faranji, zoals inwoners van Ween buitenstaanders noemen, werd hij uitgenodigd om de stad van een groot probleem te verlossen. Jarenlang ging de stad gebukt onder het wrede juk van de mesarthim, blauwe goden die in een vliegende citadel boven de stad leefden. Aan hun macht kwam een einde tijdens het Bloedbad en alle goden werden gedood, maar de pijnlijke herinnering aan dat verleden, de citadel, hing nog altijd boven de stad.

In zijn dromen ontmoet Lazlo voor het eerst Sarai, de Muze van de Nachtmerries en tijdens die nachten worden ze intens verliefd op elkaar; zij boven in de vliegende citadel en hij in de schaduw ervan. Het drama aan het slot van Zonderling brengt ze dan wel bij elkaar, maar zorgt ook voor een beklemmende en schijnbaar hopeloze situatie.

‘De geest is goed in dingen verstoppen, maar er is ook iets wat hij niet kan: hij kan niet uitwissen. Hij kan alleen maar verbergen, en verborgen dingen zijn niet weg. Ze rotten. Ze etteren, ze lekken gif. Ze doen pijn en ze stinken. Ze sissen als slangen in hoog gras.’

Je verwacht misschien dat Muze vooral draait om het drama uit het slot van Zonderling. Taylor weet echter op een ongeforceerde manier een weg te vinden uit deze impasse, en tegelijkertijd een deur te openen voor een nieuwe dreiging. Voor de lezer is het fijn dat je ook in dit tweede deel weer weg kunt dromen bij Taylors levendige beschrijvingen van een bijzondere wereld, waar je in Muze ook meer over te weten komt.

Taylor houdt duidelijk veel van haar personages (hoezo ‘kill your darlings’?), maar een verhaal heeft ook tragedie nodig en ook dat snapt de auteur, getuige enkele dramatische momenten.  Vragen uit Zonderling worden voor een groot deel beantwoord en personages als Minya en Eril-Fane krijgen meer diepte in dit vervolg. Jammer genoeg worden anderen daardoor onderbelicht: Thyon Nero verandert bijvoorbeeld heel snel, en Robina en Razer helemaal niet. Daardoor blijf je na het lezen op sommige punten toch achter met vragen.

In Muze worden nieuwe verhaallijnen mooi met elkaar verweven en gaan het tempo en drama op hetzelfde niveau verder als waar Zonderling geëindigd is. Er wordt diepte aan de verhaalwereld en de personages toegevoegd en elk nieuw hoofdstuk geeft je als lezer de drang om verder te lezen. Er blijven wel wat vragen onbeantwoord, en de lezer houdt de hoop dat Taylor deze wereld nog eens gaat bezoeken.