Vijf sterren is maar net genoeg

Laini Taylor is een Amerikaanse auteur van young adult fantasyboeken en na het lezen van dit boek waarschijnlijk een van je nieuwe favoriete schrijfsters. Helaas zijn Taylors eerdere boeken Dromendochter en Sterrenlicht niet meer te koop. Aan de uitgevers bij Van Goor: maak hier werk van, want na het lezen van Zonderling wil je méér van haar lezen. Zoals personage Hazel Grace uit Een weeffout in onze sterren van John Green opmerkt tegen haar favoriete auteur: ‘Ik zou zelfs uw boodschappenlijstjes nog lezen.’    

‘Hij graaide naar wat hij wist dat er was geweest, en het enige wat hij opviste was dat lelijke woord. Ween, glibberig verkeerd, vochtig als nare dromen en besmeurd met een residu van zout. Zijn mond vertrok van bitterheid. Een duizelingwekkend gevoel kwam over hem heen, en ook de krankzinnige overtuiging dat de naam was gestolen.’    

Als weeskind groeide Lazlo Zonderling op in de Zemonanabdij waar hij in zijn vrije tijd tizerkanenstrijder speelde, de legendarische krijgers uit de verhalen van een oude monnik. Zij leefden in een mythische stad vol kleur, taarten uitgestald op vensterbanken, bloedsnoep en weelde. Maar op een dag werd de naam en locatie van de stad uit zijn geheugen gerukt, en dat van iedereen op de wereld, en zou het voortaan als Ween bekend staan. Het dramatische verlies van de prachtige stad uit zijn dromen zou het begin betekenen voor Lazlo’s eigen verhaal.    

‘Wat voor macht kon een naam uit de gedachten van de hele wereld wegwissen? Lazlo wilde het gaan uitzoeken. Dat was zijn droom, uitdagend en schitterend: om daarheen te gaan, naar de andere kant van de wereld, en die mysteries zelf op te lossen. Het was onmogelijk, natuurlijk. Maar wanneer weerhield dat een dromer er ooit van om te dromen?’    

Jarenlang werkt Lazlo als bibliothecaris in de Grote Bibliotheek van Zosma en droomt hij ervan om de geheimen van Ween te ontrafelen. Op een dag verschijnt er plotseling een groep tizerkanen en ziet Lazlo kans om samen met hen de woestijn te doorkruisen met als eindbestemming de stad uit zijn dromen. Op het moment dat hij Ween eindelijk te zien krijgt, wordt direct de enormiteit van het mysterie duidelijk en beseft hij dat zijn dagen en nachten in Ween misschien wel meer vragen zullen opleveren dan beantwoorden.    

Het lezen van Zonderling is een ontsnapping aan de realiteit. Struinend door de gangen van de Grote Bibliotheek, rijdend op een spectraal door de woestijn, of meedromend met Lazlo en Sarai, je stapt een wereld in die je niet meer wilt verlaten. Laini Taylor schrijft beeldend en prachtig en meeslepend en weet je met haar eerste zin al vast te grijpen.  

‘Op de tweede sabbat van twaalfmaan, in de stad Ween, viel er een meisje uit de lucht. Haar huid was blauw, haar bloed was rood. Ze knakte over een ijzeren hek dat plooide onder de inslag en daar bleef ze hangen, onmogelijk gebogen, sierlijk als een tempeldanseres die in zwijm over de arm van een geliefde hangt.’    

Taylors hoofdpersonen Lazlo en Sarai zijn goed niet de perfecte helden. Sterker nog, ze hebben allebei hun minder goede kanten. Lazlo is een naïeve dromer, die vanuit zijn veilige plek in de bibliotheek droomt van verhalen en avontuur, maar ze eigenlijk niet durft waar te maken. Sarai worstelt met een duister verleden waarin ze zich makkelijk heeft laten beïnvloeden. Hun keuzes zullen leiden tot een fatale afloop, eentje die niemand aan zag komen en die grote gevolgen heeft voor het verdere verhaal.    

Zonderling is zo’n boek dat je maar eens in de zoveel tijd tegenkomt. Het zit boordevol fantasierijke schepsels en ideeën en hoofdpersonen met wie je mee kan leven maar wie je ook door elkaar zou willen schudden uit frustratie. Je zult je verwonderen over de onthulling van het het mysterie van Ween en het eind is als een skrieuw, je merkt er niets van totdat het al te laat is. Voor wie niet genoeg kan krijgen van dit verhaal, in oktober zal gelukkig het vervolg Muze verschijnen.