Stof tot nadenken

Wat een prachtig en confronterend onderwerp. De reden dat we onszelf leugens vertellen is dat we bang zijn voor de pijn van de werkelijkheid. Maar elke leugen die we onszelf vertellen is een zelfgebouwde gevangenis.

Neem bijvoorbeeld het idee dat wij iemand echt kennen. Onze geliefde, onze kinderen, onszelf. Dat is een leugen. Want iedereen is onkenbaar. Iedereen heeft vele kanten die we niet kennen en nooit zullen kennen. Bovendien verandert iedereen voortdurend. Hoe mooi is het om dat te beseffen en het beeld dat we hebben van de ander los te laten. In plaats van te geloven in die leugen, kunnen we geloven in het omarmen van het mysterie dat wij en onze geliefden zijn.

Het boek voelt wel een beetje als reclame voor psychotherapie. Maar de praktijkvoorbeelden zijn zo herkenbaar dat er soms tijdens het lezen emoties opkomen. De situaties komen inhoudelijk niet overeen, maar zijn toch makkelijk te herleiden naar mijn eigen context.

Het boek geeft dus stof tot nadenken. Toch krijgt het boek maar drie sterren van mij. Het voelt alsof het boek nog niet af is. Ik vind het een onsamenhangend geheel, waarin verschillende onderwerpen en invalshoeken door elkaar heen lopen en zich herhalen. Ik zou graag een heldere structuur willen hebben voor de verschillende soorten leugens, zoals verwachtingen, oordelen en projecties. Niettemin toch een zeer aansprekend onderwerp dat helemaal past in deze tijd waarin we steeds meer alle leugens onder ogen zullen moeten zien!

Ik mocht het boek recenseren voor Uitgeverij AnkhHermes <3