Goed verhaal, goed verteld

Marco Kunst weet mij al voordat het verhaal echt begint te intrigeren. De inhoudsopgave wijst je erop dat 'patroon' een homoniem is: deel 1 en 2 van het verhaal heten dan ook 'de patroon' en 'het patroon'. Ook tijdens het lezen van het verhaal zelf werd ik helemaal blij van zijn woordkeuze. Marco maakt ook veel gebruik van beeldspraak. Dat maakt het niet lastig, maar juist beeldend en soms zelfs luchtig, best knap bij zo'n zwaar verhaal.
Hoofdpersoon Mylo ontdekt dat zijn gedrag het gevolg is van zijn verleden, maar leert ook - net op tijd - dat hij het verleden los mag laten. Hij leert dat hij zelf verantwoordelijk is voor zijn daden en dat hij het niet te makkelijk af moet schuiven op zijn familie en verleden, maar ook dat hij ervan kan leren. Als lezer leren we ervan dat een positieve vibe en vriendelijkheid groot effect kunnen hebben op een vreemdeling.