Ingetogen verhaal over een onmogelijke liefde

Op een dag in 1838 worden er twee meisjes geboren in een Zuid-Frans bergdorp. De een is blond, haar ouders komen uit het Noorden, de ander is donker door haar Spaanse bloed. De blonde Colombe en de donkere Amparo groeien samen op, bijna als zusjes. Even na de geboorte van de meisjes vertrekt de jongen Michel met een paar schapen uit het dorp naar een gehucht hoger in de bergen. Hij weet er een sober maar goed bestaan op te bouwen. Na verloop van tijd vindt hij dat er een vrouw in zijn leven moet komen en keert hij terug naar zijn geboortedorp om uiteindelijk Colombe op zijn berg te mogen verwelkomen. Vanaf het moment dat bekend is dat zij met de schaapsherder zal trouwen en bij hem op de berg gaat wonen, wordt de verstandhouding tussen Colombe en haar hartsvriendin Amparo slechter. De bijzondere band die de meisjes al van jongs af aan met elkaar hadden wordt behoorlijk verstoord door het huwelijk. Amparo bezoekt Colombe eenmaal in haar nieuwe woning. Als er vlak na haar bezoek een ongeluk plaatsvindt dat Colombe voor het leven zal tekenen verdwijnt Amparo uit het dorp en uit het leven van Colombe.  

Christine Van den Hove schrijft romans, gedichten, verhalen, blogs en blovels (romans die in feuilletonvorm op haar blog verschijnen). Colombe is uitgegeven door de Antwerpse uitgeverij Kartonnen Dozen, een boekhandel/uitgeverij die gespecialiseerd is in boeken met LGBTQ-thema’s. In dit boek speelt het thema van de liefde tussen twee vrouwen dan ook een belangrijke rol. De meisjes hadden het waarschijnlijk zelf nog niet in de gaten, wat niet zo verwonderlijk is in de tijd en plaats waar het verhaal zich afspeelt. Van den Hove woont en werkt in een bergdorp in Zuid-Frankrijk, iets wat zeker heeft bijgedragen in het beschrijven van de omgeving en het leven in de bergen. Haar stijl is eenvoudig, ingetogen en daardoor zeer geschikt om dit verhaal te vertellen. Niet alleen de omgeving komt er helder door naar voren, ook de emoties van haar personages komen goed uit de verf.  

‘Ik verlangde naar haar voortdurende aanwezigheid, en tegelijk kon ik haar soms niet meer uitstaan. De periode van angst en onzekerheid was misschien wel de moeilijkste en ongelukkigste tijd van mijn leven. Daarna kwam het verdriet, bijna als een bevrijding.’  

Van den Hove weet ook heel goed de sfeer neer te zetten. In de tijd waarin dit verhaal speelt ging men eenvoudig met elkaar om, zeker als men gehard was door het ruwe leven in de bergen. De laatste keer dat Colombe haar zus Marie ziet wordt als volgt neergezet:  

‘Wat ik wel mis, durf ik haar niet te zeggen. Het is genoeg geweest. Vertrouwelijker dan dit moet het niet worden. We omhelzen elkaar wat langer als ik wegga. We snuiten onze neuzen en zwaaien nog even naar elkaar als ik de straat op ga.’  

Het verhaal wordt verteld in vier delen. Michel, Colombe en Amparo vertellen ieder een gedeelte van het verhaal vanuit hun eigen ik-perspectief. Colombe krijgt in het vierde deel nogmaals het woord om de onverwachte wending die haar leven en dat van Amparo krijgt uit de doeken te doen. De delen worden chronologisch gepresenteerd maar bevatten elk behoorlijk wat flashbacks. Deze geven steeds een andere kijk op de gebeurtenissen, maar brengen helaas ook heel veel herhalingen in het boek. Dat maakt het verhaal onnodig traag. In het derde en vierde deel komt er wat meer vaart in. De onverwachte wending, die erg mooi en sober neergezet wordt door Van den Hove maakt weer veel goed.  

‘Die dag kwam er rust over mij. Ik ging aan de kleine tafel zitten, bladerde in mijn schrift en herlas wat ik geschreven had. Ik hoefde niet langer ongerust te zijn. Ik wist nu waar ze was, Amparo. Ze was veilig.’