Lezersrecensie
Roadtrip tegen depressie
Dat Gerwin van der Werf (1969) nog niet een heel grote bekende in Nederland Boekenland is verbaast me eigenlijk. Hij begon vrij laat met zijn literaire carrière, naast zijn baan als muziekdocent. Hij debuteerde in 2010 met zijn gedicht Misbruik waarmee hij de Turingprijs won. Zijn eerste boek Gewapende man volgde al snel. Daarna verschenen er nog zes romans en twee bundels met columns en verhalen over het onderwijs. Hij werd meerdere malen genomineerd voor de Libris Literatuurprijs en het Beste Boek voor Jongeren. Nog tijdens de afronding van zijn laatste roman Wilgeneiland stortte hij zich op de wedstrijd van het CPNB om het Boekenweekgeschenk 2025 te schrijven ter ere van 90 jaar Boekenweek. En hij won, volkomen terecht!
Eden bedenkt met haar oudere broer Johnny dat hun jongere broertje Benjamin een leuk dagje uit verdient. Benjamin is nogal zwaar op de hand, zeg maar rustig depressief. Al twee jaar lang zien Eden en Johnny hun broertje langzaam afglijden, alle therapieën en alternatieve geneeswijzen die hun moeder op hem afvuurt ten spijt. Hij komt niet veel buitenshuis, ligt in bed en zit veel met zijn neus in de boeken. Hij weet alles van de sterren en meteorieten dus besluiten ze met zijn drieën naar een meteorietkrater in Duitsland te rijden om Benjamin te ‘redden’. Er volgt een roadtrip die de drie zich nog lang zullen heugen.
In de inhoud van het verhaal herkende ik iets van Van der Werfs roman Strovuur waarin een jong meisje met haar neef spontaan naar Parijs rijden. De personages lijken een beetje op die van De krater maar ieder toch weer met hun eigen persoonlijke kenmerken. Van der Werf schrijft vaak over (jonge) mensen die al de nodige bagage met zich meedragen maar die ook gewoon lol kunnen maken. In dit Boekenweekgeschenk ontbreekt de humor dan ook niet. Verder weet hij in de 96 bladzijden die het boekje telt ook nog zware thema’s rondom geestelijke gezondheid, zelfdoding en genderidentiteit te behandelen alsof hij er zijn hand niet voor omdraait. Dat hij veel tijd met jonge mensen doorbrengt als muziekdocent helpt de auteur zeker om zijn personages goed neer te zetten en dit Boekenweekgeschenk ook zeer geschikt te maken voor jong volwassenen. Hoewel de schuttingtaal soms iets te veel podium krijgt, vooral uit de mond van Johnny, is dit een zeer geslaagd en inspirerend verhaal geworden De auteur heeft er zelfs de nodige spanning in weten te brengen, gezonde spanning, want op een gegeven moment is het nog maar de vraag of het drietal ooit de krater zullen aanschouwen.
‘De snelweg was vreselijk, met teer aan elkaar geplakte betonplaten, volgens Johnny stamde het nog uit de tijd van de nazi’s. ‘Je kunt zeggen wat je wil van die nazi’s’, zei Johnny, ‘maar snelwegen aanleggen konden ze ook niet echt.’ Ik nam aan dat het ironisch bedoeld was, al is Johnny niet zo goed in ironie.’
Gerwin van der Werf is met recht een goede winnaar van de Boekenweekgeschenk-wedstrijd en het zal hem geen windeieren leggen nu het grote publiek kennis met hem kan maken. Hopelijk wordt hij, net als bij mij, een nieuwe favoriete auteur van velen.
Eden bedenkt met haar oudere broer Johnny dat hun jongere broertje Benjamin een leuk dagje uit verdient. Benjamin is nogal zwaar op de hand, zeg maar rustig depressief. Al twee jaar lang zien Eden en Johnny hun broertje langzaam afglijden, alle therapieën en alternatieve geneeswijzen die hun moeder op hem afvuurt ten spijt. Hij komt niet veel buitenshuis, ligt in bed en zit veel met zijn neus in de boeken. Hij weet alles van de sterren en meteorieten dus besluiten ze met zijn drieën naar een meteorietkrater in Duitsland te rijden om Benjamin te ‘redden’. Er volgt een roadtrip die de drie zich nog lang zullen heugen.
In de inhoud van het verhaal herkende ik iets van Van der Werfs roman Strovuur waarin een jong meisje met haar neef spontaan naar Parijs rijden. De personages lijken een beetje op die van De krater maar ieder toch weer met hun eigen persoonlijke kenmerken. Van der Werf schrijft vaak over (jonge) mensen die al de nodige bagage met zich meedragen maar die ook gewoon lol kunnen maken. In dit Boekenweekgeschenk ontbreekt de humor dan ook niet. Verder weet hij in de 96 bladzijden die het boekje telt ook nog zware thema’s rondom geestelijke gezondheid, zelfdoding en genderidentiteit te behandelen alsof hij er zijn hand niet voor omdraait. Dat hij veel tijd met jonge mensen doorbrengt als muziekdocent helpt de auteur zeker om zijn personages goed neer te zetten en dit Boekenweekgeschenk ook zeer geschikt te maken voor jong volwassenen. Hoewel de schuttingtaal soms iets te veel podium krijgt, vooral uit de mond van Johnny, is dit een zeer geslaagd en inspirerend verhaal geworden De auteur heeft er zelfs de nodige spanning in weten te brengen, gezonde spanning, want op een gegeven moment is het nog maar de vraag of het drietal ooit de krater zullen aanschouwen.
‘De snelweg was vreselijk, met teer aan elkaar geplakte betonplaten, volgens Johnny stamde het nog uit de tijd van de nazi’s. ‘Je kunt zeggen wat je wil van die nazi’s’, zei Johnny, ‘maar snelwegen aanleggen konden ze ook niet echt.’ Ik nam aan dat het ironisch bedoeld was, al is Johnny niet zo goed in ironie.’
Gerwin van der Werf is met recht een goede winnaar van de Boekenweekgeschenk-wedstrijd en het zal hem geen windeieren leggen nu het grote publiek kennis met hem kan maken. Hopelijk wordt hij, net als bij mij, een nieuwe favoriete auteur van velen.
2
Reageer op deze recensie