Drie is niet te veel

Pepijn Lanen (Utrecht, 1982) is sinds 2005 bekend als rapper Faberyayo uit de rapgroep De Jeugd van Tegenwoordig. Hieruit vloeiden allerlei samenwerkingen met andere (rap)artiesten voort en maakte hij een soloalbum. Maar Lanen wist ook naam te maken als schrijver. In 2013 debuteerde hij met de verhalenbundel Sjeumig en in 2016 zag zijn debuutroman Naamloos het levenslicht. En nu is daar zijn zeer persoonlijke Vad3r.

De '3' in de titel is geen tikfout, maar verwijst naar het aantal kinderen waarvan Lanen zich inmiddels vader mag noemen. Toen zijn vriendin Coco hem in maart 2019 vertelde dat ze in verwachting was van spruit nummer drie besloot Lanen een soort dagboek bij te gaan houden van de zwangerschap. Hij vond dat hij het nu echt serieus aan moest pakken en besloot bij voorbaat dan ook al dat dit dagboek als boek zou verschijnen. Zo gezegd, zo gedaan, al viel het hem niet mee.

Wat volgt is een zeer intiem inkijkje in Lanens leven waarin we hem volgen als hij zijn kinderen naar school brengt, naar de sportschool gaat, besprekingen heeft over allerlei vage zaken, optredens heeft en een huis koopt. Maar vooral zien we hem zich verbazen over het feit dat hij zich vader mag noemen. Als lezer heb je vaak het idee dat hij erbij staat en er alleen maar met grote ogen naar kijkt. Zo enorm is zijn verwondering over de ontwikkeling van zijn al bestaande kinderen. Maar ook de groei van Coco’s buik wordt met bewondering besproken en ook hoe trots hij op haar is. Maar ondertussen is zij het die het gezin draaiende houdt. En weet Lanen zijn hoofd nog nét boven water te houden op een regime van zwarte koffie, geen suiker en sporten.

'De angst bekruipt me weleens dat ik straks niet voor de kinderen kan zorgen. Dat niemand mijn kunst meer hoeft en ik geen droog brood voor ze kan financieren. Of dat ik fysiek tekort zal schieten en ze niet op kan tillen en in mijn armen kan nemen wanneer nodig. Of dat ze allemaal tegelijk mentale steun nodig hebben en ik de juiste woorden niet kan vinden om hun angsten weg te nemen.'

Het boek draait dus voornamelijk om hoe Lanen zich voelt als vader. In tegenstelling tot zijn vrienden vindt hij drie kinderen helemaal niet erg, hij kijkt er zelfs naar uit. Sinds hij vader is zijn andere zaken (lees: drank, drugs en uitgaan) in zijn leven niet meer zo belangrijk, zo lijkt het. Hij benoemt veel bezigheden buiten de deur, met of zonder zijn gezin. Daarin is veel herhaling, kinderen moeten nu eenmaal iedere dag naar school en het is absoluut knap te noemen dat hij zo vaak naar de sportschool gaat. Het is echter de vraag of de lezer hier op zit te wachten. Verder beschrijft hij de zaken die rond zijn artiestenbestaan spelen zeer summier en vaag. Voor mensen die daar niet veel over weten zijn deze stukken dan ook niet goed te volgen.

'Ik heb een meeting met Steven bij Paradiso en daar zijn ze meteen aan boord voor het plan om Japanse kunst en muziek te programmeren, wat meteen ook weer de deur opent om naar Tokio te gaan en daar hetzelfde te doen. Ik ga door naar een afspraak met Jim en Abel bij een grote producent en Abel dazzelt de aanwezigen met zijn presentatie. Hij kan dat echt supergoed.'

Maar laten we vooral niet vergeten hoe geweldig Lanen als taalvernieuwer is. Mensen die zijn rapteksten voor De Jeugd van Tegenwoordig kennen, weten al wat deze man met taal kan doen. Ook in dit boek komen er pareltjes voorbij en het is niet ondenkbaar dat het werk van Lanen zo langzaamaan door gaat dringen in de boekenlijsten van het voortgezet onderwijs. Terecht.

'Charli zegt dat ik niet moet gaan omdat hij dan helemaal alleen is en dat raakt me diep in the feelz.'