Niet-lezer schrijft debuut dat hij zelf had willen lezen

David Steenmeijer (1997) had heel wat strijd op de middelbare school met zijn leraar Nederlands. Ondanks dat hij uit een belezen gezin komt, was hij als kind liever buiten aan het voetballen en skateboarden. Toen er gelezen moest worden voor de lijst deed hij wat moest, maar het ging niet van harte. Hij miste zaken die hém en zijn leeftijdgenoten interesseerden: drank, drugs, muziek, seks. Tot hij op zijn achttiende het boek Naamloos (2016) van Pepijn Lanen las. Dat gaat over een dertigjarige alcoholist die ook niet vies is van een paar lijntjes coke. Dat deze jongeman de grip op zijn leven dreigt te verliezen zal niet verbazen. En dát is waar Steenmeijer en veel van zijn leeftijdgenoten over willen lezen.

In Victor vergaat het de jonge student psychologie Victor van der Zanden uit Nijmegen een beetje vergelijkbaar als de naamloze antiheld in Naamloos. Nadat Victor op kamers is gaan wonen en hiermee zijn familie en zijn bazige vriendin Eva steeds verder van zich lijkt af te schudden, gaat het bergafwaarts met de student. Bij toeval leert hij de Amsterdamse DJ Twan kennen, een belofte in de hoofdstedelijke dancescene. Victor is steeds vaker in Amsterdam te vinden, waar hij samen met Twan en zijn vriendenclub van het ene housefeest naar de andere afterparty rolt. De hoeveelheden drank en drugs die hierbij genuttigd worden zijn behoorlijk en Victor lijkt er ook de vrouw van zijn dromen te hebben gevonden. Maar zoals te verwachten lukt het Victor niet om (net als Twan, bijvoorbeeld) rechtop te blijven in deze scene. Hij glijdt steeds verder af en de schijn ophouden in woonplaats Nijmegen wordt steeds moeilijker.

In korte, heldere hoofdstukken volgen we Victors wel en wee in Nijmegen en Amsterdam. Tussendoor heeft Steenmeijer gebruik gemaakt van cursief gedrukte hoofdstukken waarin Victors verleden met vooral zijn moeder en Eva langzaam maar zeker duidelijk wordt. Dit maakt dat je blijft doorlezen omdat je wilt weten hoe het zit, wie wie is en waarom iemand bepaalde dingen doet. Dat is goed bedacht, want het houdt de spanning in het boek. Het breekt het clichématige verhaal van groentje uit de provincie dat losgaat op de ‘geneugten’ van de hoofdstad. Wat helaas niet echt verborgen blijft, is de soms klungelige woordkeuze van Steenmeijer. Hij gebruikt bijvoorbeeld minder bekende woorden voor heel simpele zaken:

'Achter ons tikt de dagschoot van de voordeur tegen het houten frame.'

'Een gebedsstilte volgt –'

'Ze neemt de Amerikaanse portie popcorn van de bioskoopknecht aan,'

Dat maakt de tekst soms een beetje gekunsteld, hoewel het ook wel iets grappigs heeft. Wat niet gekunsteld is, zijn de belevenissen die Victor heeft met vrouwen, drank en drugs. Hiervoor heeft Steenmeijer kunnen putten uit zijn eigen ervaringen als psychologiestudent en bezoeker van dezelfde soort housefeesten als die Victor veelvuldig bijwoont. Als insider weet hij dan ook thema’s als liefde, seks, verslaving en jaloezie een plaats te geven in deze debuutroman. En als je een beetje bekend bent in het Nederlandse clubcircuit is het leuk als je door David Steenmeijer mee op sleeptouw genomen wordt in deze wereld:

'"Dit is Doornroosje, de echte," zei Elias nadat we waren uitgestapt. "Hier is Planet Rose geboren, ’s lands oudste clubavond."
Verbluft liep ik naar de ingang van het gebouw, klom op een muurtje en keek door een halfrond raampje. Binnen was het te donker om iets te kunnen zien.
"De Roxy van het oosten," ging hij glunderend verder. "Maar dan minder elitair. Rauwer. Puurder."
"De wát van het oosten?"
"Voor jouw tijd."
"O."'

De jonge schrijver slaagt er ook in om met Victor de donkere kant van de uitgaanscene te belichten. Waar clubeigenaren en gemeenten doen alsof ze alles onder controle hebben, laat dit boek zien hoe het er werkelijk aan toegaat. Een nieuwe generatie schrijvers staat op met David Steenmeijer. Dit debuut belooft wat!