Compassie voor de hoofdpersoon

Ik las dit boek voor / door Kroegpraat Boekenclub en wauw: wat een fijn boek! De schrijfstijl, de uitwerking van het thema, de beschrijving van de setting, de karakterontwikkeling van de hoofdpersoon en enkele anderen: allemaal sterk uitgewerkt. Het was al even geleden dat ik emotioneel werd van een boek, maar bij het laatste hoofdstuk zat ik ineens met tranen op de bank. Ook al herken ik me niet in het thema ‘opgesloten in de kast zitten’, ik herken mezelf wel in ‘een deel van jezelf ontkennen’. Bij mij is dat wel een minder concreet of definieerbaar deel, maar de struggles waren zo mooi en treffend omschreven dat ik me enorm kon verplaatsen in de hoofdpersoon. De schrijfster neemt je fijn door de tijdlijn heen, met steeds een logische beschrijving van de stand van zaken en wat er in de tussentijd is gebeurd. Dat kan soms wat te beschrijvend werken, maar ik vond het in dit boek juist fijn en goed bij de sfeer passen. Je bouwt ook steeds meer empathie en compassie voor de hoofdpersoon op, ondanks bepaalde fouten die ze maakt of onhandige dingen die ze doet. Sterker nog, tijdens het lezen dacht ik vaak: jeetje, dit moet haast wel autobiografisch zijn. Wat een sterke vrouw is de schrijfster.

Spoilers vanaf hier:
Ik had het einde wat klassieker verwacht (girl gets girl, in dit geval) maar ik vind dit einde juist erg mooi en betekenisvol. Het geeft meer waarde aan de ontwikkeling van de hoofdpersoon, dan als ze “het meisje had gekregen”. Welk meisje dat dan ook zou zijn, want ook dat blijft tot het einde onduidelijk. Dat is dus ook totaal niet de boodschap aan het eind. Dit boek is daardoor geen standaard liefdesverhaal, maar juist een verhaal over de ontwikkeling van een jonge vrouw. Een verhaal over een zoektocht naar (en erkenning/acceptatie van) jezelf, over een invulling van het leven waarmee je echt gelukkig kan worden of in elk geval niet ongelukkig.

De les (of boodschap) die ik eruit haal en ook herken: een deel van jezelf ontkennen maakt je uiteindelijk niet gelukkig. Het zal blijven wringen tot je niet meer anders kunt dan het roer omgooien. En dat gaat pijn doen, maar is het geluk waard. Kiezen voor geluk is altijd de dappere keuze. Wat me nog nieuwsgierig maakte en niet zo is uitgewerkt, is het effect van de reacties die ze kreeg na haar coming out. De ene zus reageert enorm begripvol en de andere zus totaal niet, dus ze ervaart deels steun en deels frictie en spanning. De omgeving reageert lastig en ook voor haar kinderen heeft haar geaardheid grote invloed, wat precies een van de redenen was voor de jarenlange ontkenning. Ik vermoed dat de schrijfster er bewust voor heeft gekozen om dat niet enorm uit te werken en het verhaal te laten stoppen op dit punt. Wellicht een idee voor een tweede deel, dat ik ongetwijfeld weer in één ruk zou uitlezen. Ik ben namelijk nu invested in de hoofdpersoon en wens haar een heel fijn en gelukkig leven toe, waarin ze vooral zichzelf mag zijn.