De terugkeer confronteert je scherp met de kloof tussen wat mensen van het leven willen en wat ze uiteindelijk krijgen.

Esther Gerritsen (1972) schrijft romans, columns en scenario’s voor tv en film. Ze had de eer om in 2016 het Boekenweek geschenk ‘Broer’ te schrijven met een oplage van 700.000 exemplaren.
Ze maakt momenteel furore als scenariste voor tv series en film.

Vijf jaar oud was Jennie toen haar vader de hand aan zichzelf zou hebben geslagen. Nu alweer twintig jaar geleden. Zij heeft nooit in die zelfgekozen dood willen geloven. Haar broer Max, die destijds tien was, praat niet graag over vroeger. Twintig jaar na dato kan Jennie kan het verleden nog steeds niet laten rusten. En als bij moeder alzheimer wordt geconstateerd, beseft Jennie dat ook zij straks geen antwoorden meer kan geven. Het wordt tijd om de feiten op te graven.
Jennie is vijfentwintig en studeert psychologie. Ze heeft moeite gehad om haar traumatische verleden te verwerken. Zij is meer het ondernemende type. Na haar studie heeft ze besloten om de waarheid van vroeger te achterhalen.

Max heeft als kleine jongen feitelijk een moord gezien. Hij heeft die verdrongen en wil eigenlijk alles uit die periode vergeten. Hij is een introverte dertiger. Hij wil het liefst het verleden volledig vergeten, maar merkt dat er toch heel wat herinneringen terugkeren.
Zelfs vader Gerrit speelt een rol vanuit de hemel. Hij kijkt vanuit het hiernamaals neer op het leven van zijn dierbaren zonder met hen contact te maken. Hij reageert dan ook (vaak ironisch) maar ze horen hem beneden niet. Uit wat hij zegt en denkt, blijkt niet dat het een vervelende man is geweest. Hij heeft een periode met depressiviteit gekend en die krijgt na zijn dood wel heel veel nadruk.

Een thema die aan bod komt is het fenomeen van de herinneringen. Er zijn volop citaten in deze roman die verwijzen naar herinneringen. Mensen leven altijd met herinneringen. Maar sommige mensen willen zich bepaalde dingen helemaal niet herinneringen in ogenschijnlijk eenvoudige dialogen legt Ester de spanning tussen haar personages bloot en toont ons haarscherp de rol die zij verkiezen te spelen.
Gerritsen weet zich te verplaatsen in de personages, die zich vaak op de rand van geestesziekte of van totale instorting bevinden. De boeken van Esther hebben bepaald een confronterend karakter en laten je nooit onberoerd. Ze schijft zinnen die nog lang bij je nazinderen.

‘Mijn moeder en mijn broer hebben er altijd zo weinig over gesproken dat ik hele verhalen ben gaan maken in mijn hoofd.’ (p..99)

De terugkeer confronteert je scherp met de kloof tussen wat mensen van het leven willen en wat ze uiteindelijk krijgen. Zeker en vast een aanrader.