Schrijnend onderwerp slordig uitgewerkt

De korte inhoud klinkt interessant bij De hemel is van blik. Het lijkt erop dat je als lezer de Senegalese cultuur mag gaan ontdekken, door in het leven van de talibé-jongeren te duiken in de straten van Dakar. En dat wordt ook waargemaakt. Je wordt door Keisha Bush meegenomen en leert Ibrahimah en Étienne kennen, twee neefjes die zich staande proberen houden in het harde leven waarin ze terecht zijn gekomen.

Schrijnende toestanden zijn het, die Bush je laat ontdekken als lezer. Hoe jonge jongen door hun ouders met een maraboet meegegeven worden, omdat het heilige mannen zijn en ze geloven dat het zo hoort. Maar wat ze niet weten is dat de maraboets de jongens niet altijd goed behandelen. Bush voert dit tot in het extreme door, en de nuances die je in artikelen rond deze problematiek wel ziet, is in het boek ver te zoeken.

Het verhaal wordt zowel vanuit het oogpunt van Ibrahimah als vanuit dat van zijn moeder verteld. Daarbij is het mooi om te zien dat er toch weerstand komt vanuit de moeder, die haar kind eigenlijk niet wil afstaan en daarna terug wil. Het thema wordt dus vanuit twee perspectieven benaderd, wat een mooi beeld oplevert.

Toch ontbreken er verschillende elementen om goed van dit boek te kunnen genieten. Ondanks het schrijnende onderwerp, slaagt Bush er matig in om de aandacht van de lezer vast te houden. Het taalgebruik is niet uitdagend voor de volwassen lezer en is heel eenvoudig. Dat is op zich niet erg, maar het voegt ook niets extra toe aan het verhaal. Om bij de stijl te blijven, door gebruik te maken van een magisch realistisch element, probeert Bush haar roman op te tillen naar een hoger niveau. Jammer genoeg wordt het element, het vogeltje, onduidelijk en verwarrend neergezet, waardoor het eerder irritant en bladvulling wordt.

Je zou denken dat De hemel is van blik door merg en been moet gaan, als je de korte inhoud leest, maar de waarheid is dat door de minder gelukkige keuzes in stijl alle droefnis blijft plakken aan de buitenkant en je gewoon snel weer door wil naar het volgende boek. Gemiste kans, jammer!