Een mooi verhaal over de kracht van hoop en strijdlust
Wim Aloserij overleed in de nacht van 2 op 3 mei 2018, in de aanloop naar het bevrijdingsfeest. Een heel belangrijke dag in zijn levensverhaal. In De laatste getuige lezen we dat volledige levensverhaal, met de nadruk op de zwartste periode uit zijn leven, de Tweede Wereldoorlog.
De jeugd van Aloserij komt in de eerste hoofdstukken uitgebreid aan bod. De alcoholische stiefvader, Wims opleiding tot slager, het uitbreken van de oorlog. Deze bladzijden vormen het beeld van een goedlachse, charmante jongeman die overal wel zijn weg weet te vinden. Met het uitbreken van de oorlog, waait er een andere wind. Eerst is de ernst nog niet duidelijk, vooral niet bij Wim. Hij blijft zichzelf en houdt zijn positieve instelling. Hij wil doorgaan met zijn leven, de kleine ongemakken die de oorlog met zich meebrengt daar gelaten. Wanneer hij wordt opgeroepen om te gaan werken in Duitsland, slaat de sfeer in het boek om en gaan verwarring, irritatie en tenslotte ook angst de boventoon voeren.
Auteur Frank Krake is eigenlijk een ondernemer. Hij studeerde Marketing Strategy en hij was directeur bij Unimeta BV. Dit bedrijf ging failliet en dit feit vormt de basis voor het boek De rampondernemer, dat Krake in 2013 uitbracht. In 2016 verscheen een ander non-fictie boek van zijn hand, Menthol, waarin hij het leven van een zwarte man in een blank Nederlands provinciedorp beschrijft. Bijzondere levens lijken Frank Krake te boeien, want met Wim Aloserij heeft hij weer een niet alledaags verhaal te pakken.
Rake beschrijvingen van zowel de omgeving als de personen die zich daarin bevinden, zo kan je de schrijfstijl van Krake het beste typeren. Er staan geen overbodige zinnen in het boek en je hebt ook niet het gevoel dat je als lezer informatie mist. Er worden dialogen in het boek weergegeven, zoals die in de herinneringen van Wim Aloserij zijn opgeslagen, al die jaren geleden. De echtheid daarvan kan niemand nog natrekken en dat vormt de enige ‘wrijving’ van het boek. Zijn deze dialogen geromantiseerd? Door de jaren, door de auteur?
Met name de laatste zin van het boek ‘Wat een bijzonder mens moest dat zijn,’ roert je tot tranen toe. De rest van het verhaal wordt op een neutrale manier verteld. Aloserij heeft veel meegemaakt. Hij heeft veel pech én tegelijkertijd veel geluk gehad. Het beeld dat van hem neergezet wordt, is dat van een integere man met een groot hart voor zijn medemens, maar Aloserij was ook een opportunist en hij wist de mazen in het net precies te vinden. Het is het verhaal van een bijzondere man. De inkijk die je als lezer krijgt in het leven in een concentratiekamp is uniek. De verhalen shockeren, maar voelen niet per se negatief aan. Of dat te wijten is aan de positieve instelling van Aloserij, of de kracht van Krake als auteur? Waarschijnlijk de combinatie van beide.
De talrijke foto’s in het boek geven zeker een meerwaarde. Zowel de persoonlijke foto’s van Aloserij, als de algemene foto’s van de oorlog en de kampen zorgen ervoor dat je als lezer het boek ‘ervaart’. Een mooi verhaal over de kracht van hoop en strijdlust. Wie niet opgeeft, heeft altijd een kans op een beter vooruitzicht.
Reageer op deze recensie