Positief verhaal over het verleggen van grenzen

Een ezel verzorgen, hoe moeilijk kan het zijn? Dat is wat Christopher McDougall en zijn vrouw dachten toen ze ermee instemden Sherman te adopteren. Toch lagen er vanaf dag één al heel wat uitdagingen op de loer. Die eerste hindernissen zaten vooral in het feit dat Sherman er heel slecht aan toe was en zelfs niet meer wilde bewegen. In McDougalls hoofd begint een plan te broeien om zijn ezel aan het werk te zetten en het dier op die manier hem blij te maken. Hij wil deelnemen aan een grote burro race, een competitie waarin mens en ezel zo snel mogelijk een kilometerslang parcours afleggen. Maar, zoals niets makkelijk gaat met Sherman, is ook dit een strijd waarbij van verschillende kanten hulp moet komen.

Dit persoonlijke verhaal, vertaald door Anna en Ellis Post Uiterweer, is geen debuut voor McDougall (1962). In 2009 schreef hij de bestseller De geboren renner, over hoe een indianenstam ultramarathons kan lopen zonder de klassieke blessures op te lopen. Als journalist schreef hij al voor New York Times Magazine, Men’s Journal en Outside. Ook was hij redacteur voor Men’s Health.

Hardlopen met Sherman is een vertederend boek en zo is het ook geschreven. Sherman wordt echt neergezet als een bijna menselijk personage. Je voelt als lezer met hem mee en soms is dat meelijwekkend, maar vaker ronduit hilarisch. De weerbarstigheid van de ezel komt vanaf de pagina’s op je neer dwarrelen. Dat is niet alleen voor Sherman zo, maar eigenlijk ook voor de andere dieren in een hoofdrol, en daarmee geeft McDougall een klassiek voorbeeld van antropomorfisme.

Het niveau waarop het geheel is neergepend kan op bepaalde pagina’s wel storend werken. In het kader van toegankelijkheid is het aangenaam om alles wat voor de meeste lezers een ver-van-hun-bed-show is, voor te kauwen. Kortom, alles wat met ezels te maken heeft. Als je dit boek gaat lezen en wél wat ervaring hebt met dieren, dan zijn er een paar tenenkrommende momenten. Daarin moet je als auteur natuurlijk keuzes maken en hier is gekozen om het zo mainstream mogelijk te houden.

Het grappigste moment is wanneer Lawrence, de Oberhasli geit, geïntroduceerd wordt en Sherman voor het eerst ziet.

‘Lawrence’ enthousiaste manier van verwelkomen had kinderen en andere dieren al vaak genoeg de stuipen op het lijf gejaagd, meestal omdat ze niet begrepen waarom dit wilde galopperende beest met fikse hoorns op volle snelheid op hen af kwam hollen.’

Het boeiende aan Hardlopen met Sherman is niet zozeer de ‘strijd tegen de wil van Sherman’, maar veeleer de nevenpersonages die McDougall introduceert. Hij betrekt veel mensen bij zijn uitdaging, om hem fysiek te helpen of gewoon te ondersteunen met kennis. Allemaal hebben ze een eigen verhaal en dat zet de auteur integer neer. Je leert als lezer een nieuwe wereld kennen, de wereld van de burro races – iets waar je anders waarschijnlijk nooit mee in contact was gekomen. Al gaat het niet enkel over de ezels, op de een of andere manier verbindt het wel iedereen.

Eigenlijk is het een vrij zoetsappig boek, ondanks de tegenslagen die McDougall en aanhang moeten verwerken. De toon is steeds positief en ook al worden er soms zware thema’s aangeboord, toch blijft de stijl luchtig. Dit alles werkt de laagdrempeligheid in de hand, maar af en toe voelt het op die manier wel op het randje van ‘onecht’ aan. De foto’s die verspreid staan door het hele boek, geven een heel goede sfeerimpressie van de belangrijke momenten en zorgen ervoor dat je als lezer, samen met de uitgebreide beschrijvingen van McDougall, een nog beter beeld krijgt. Hardlopen met Sherman is een interessant, waargebeurd feelgoodverhaal waar waarschijnlijk mensen die niets met ezels hebben, nog het meeste van zullen genieten.