Duister en emotioneel slotstuk

Let op: deze recensie kan spoilers bevatten over Schaduw van de vos en Ziel van het zwaard.

De Nacht van de Draak komt dichterbij en Yumeko en haar vrienden zullen na de nederlaag in de Tempel van de Stalen Veer de achtervolging op Genno in moeten zetten. Natuurlijk rekent de bloedmagiër hier ook op en dat maakt de reis erg gevaarlijk. Ze zullen zich tot het uiterste moeten inspannen om te voorkomen dat Genno zijn wens uitspreekt tegen de grote Kami-draak, en zo het land en alles wat er op leeft in de totale vernieling stort.

Het slot van de 'Schaduw van de Vos'-trilogie is duister, groots en emotioneel. Als je ooit wilt meemaken hoe het voelt om overspoeld te worden door demonen, dan is Nacht van de Draak je boek. Dat is tevens ook de valkuil, want Julie Kagawa lijkt op sommige momenten zichzelf te verliezen in de individuele gevechten die steeds maar weer opduiken. Langs de ene kant zijn ze nagelbijtend spannend, maar langs de andere kant schuilt er een overdosis geweld in deze stortvloed aan pijlen en zwaarden. Het teveel aan in het rond spuitend bloed zorgt voor verrassingen, die niet altijd aangenaam zijn en ook een fractie afstompend werken. Ongeacht hoe aansprekend de stijl van de trilogie in zijn algemeen ook mag zijn, als je het gevoel hebt dat je steeds vergelijkbare scènes ziet terugkomen met dezelfde ingrediënten, dan verslapt de aandacht.

Yumeko krijgt in Nacht van de Draak veel te verwerken. Dat was in de vorige delen ook al zo natuurlijk, maar in dit deel zit er een grote persoonlijke factor bij. Haar toenemende krachten lijken niet te passen bij een halve Kitsune, maar ze leert dat dit een verklaring heeft. Ontwikkelt Yumeko zich daardoor ook echt? Ze groeit in haar taak om de drakenrol te beschermen en ze krijgt meer (zelf)vertrouwen. In het hele boek is de ludieke factor wat weg, zo ook bij het personage van Yumeko. Waar ze voorheen wel eens een grapje uithaalde met haar vrienden, is het nu bittere ernst en concentratie om in leven te blijven.

Naast Yumeko is het meest interessante personage absoluut Hakaimono/Tatsumi. Als lezer heb je bedenkingen bij het moment van versmelting in Ziel van het Zwaard. Hoe zal dat verder gaan? Maar het mag gezegd worden, Kagawa houdt het subtiel en zo eenvoudig mogelijk, waardoor het mooi binnen het verhaal past en je er als lezer niet teveel door wordt afgeleid. Heer Seigetsu krijgt een steeds grotere rol en daar verrast Kagawa iedereen mee. Het is absoluut de spreekwoordelijke aap die uit de mouw komt. In het vorige deel was er al iets van deze rol aan te voelen, maar het pakt toch helemaal anders uit dan verwacht.

Wil je na het lezen van de trilogie ook een beeld krijgen bij de personages? Dan is het absoluut aan te raden om de fanfiction te bekijken, met name de prachtige tekeningen die sommige fans hebben gemaakt. Ook op de Facebook-pagina van Kagawa kun je een paar voorbeelden terugvinden. De illustraties zijn merendeels in manga-stijl, en dat past ook bij de trilogie. Ook in Nacht van de Draak wordt er weer volop met termen uit de Japanse mythologie gewerkt en wederom heeft vertaler Karin de Haas daar een prachtige Nederlandstalige versie uit weten te distilleren.

Met Nacht van de Draak komt er een einde aan de reis die je samen met Yumeko en haar vrienden hebt afgelegd doorheen Iwagoto. Het is uitkijken naar wat Kawaga ons nu zal voorschotelen, na de eerdere vampieren, draken en andere creaties. In ieder geval sluit je deze trilogie met een voldaan gevoel af. De hartverscheurende momenten blijven je bij, maar die kun je na een tijdje ook een plekje geven. Julie Kagawa heeft drie boeken lang een originele wereld voor ons opgebouwd en de rol van vriendschap, hoe onwaarschijnlijk deze ook lijkt, benadrukt.