Fascinerend relaas van een gepassioneerd onderzoekster

Bij weinig mensen zijn privé en werk zo verweven als bij ecologe Suzanne Simard. Haar passie is haar werk en vormt een bijzonder groot onderdeel van haar leven. Zo groot dat het moeilijk is om een onderscheid te maken waar werk stopt en privé begint. Dat doet ze dan ook niet echt in Op zoek naar de moederboom, waarin ze zowel haar persoonlijke als haar professionele verhaal vertelt, en dat helpt haar om de boodschap over de communicatie en uitwisseling die er tussen bomen bestaat duidelijk te maken.

Haar gedrevenheid om onderzoek uit te voeren naar de beste manier om de bossen in haar geboortegebied, Brits-Columbia, te laten voortbestaan, wordt al snel een levenswerk. Maar dat gaat niet zonder enige strubbelingen. Ze komt er op een harde manier achter dat haar visie, waarbij het welzijn van het bos voorop staan, niet overeenkomt met de visie van de beleidsmakers. Zowel bij hen als bij de houtvesters bestaat er een groot economisch belang en zij zien Simard als een ‘bomenfluisteraar’ en dat laten ze haar duidelijk merken. Ze voelt zich meer dan eens bedreigd in hun aanwezigheid, maar gelukkig heeft ze ook altijd mensen rondom zich die haar ondersteunen en voortstuwen, wat haar motiveert om door te blijven gaan.

De focus van Op zoek naar de moederboom ligt op de bomen en Simards zoektocht naar hun manier van overleven. Alle informatie daarrond wordt chronologisch opgebouwd, waarbij je als lezer een gedetailleerd verslag krijgt van de manieren waarop Simard haar uitgebreide kennis heeft verzameld. Ondanks de logische opbouw wordt het door de diepgang op sommige bladzijden wel heel specifiek en vliegen de technische termen je rond de oren. Het is niet zozeer dat die termen niet uitgelegd worden, maar de kern, de mycorrhizale netwerken (of schimmelnetwerken) die ontstaan rond en tussen de wortels van de bomen, is op zich al een taai onderwerp voor lezers die weinig voorkennis hebben. Het is niet altijd makkelijk om je steeds door alle materie heen te werken, maar het blijft wel interessant.

Wat absoluut helpt, is de afwisseling tussen het verslag van de onderzoeken en het relaas over het persoonlijke leven van Simard. Ze is erg open in het boek wat betreft haar familie en haar gezin en betrekt hen in het verhaal. Zo laat ze de parallellen zien die bestaan tussen de familiebanden van mensen en de binding tussen de bomen in het bos. Ze legt de connectie op een hele subtiele, integere manier en laat zo de lezer kiezen hoeveel waarde die er aan hecht. Door thema’s als verlies en liefde te vervlechten in haar verhaal, voelt Op zoek naar de moederboom heel herkenbaar voor een groot publiek.

Die integriteit die ze toont in haar stijl en woordkeuze zorgt ervoor dat je als lezer steeds rustig doorleest en je niet opgejaagd voelt om het boek uit te hebben. De andere kant daarvan is dat het in combinatie met de gedetailleerde uitwerking van het onderwerp wel kan leiden tot afstomping. Het boek even wegleggen en op een later moment weer oppakken als de nieuwsgierigheid opduikt, zou hiervoor een uitkomst kunnen zijn. Wat altijd overeind blijft is het respect dat je voelt voor deze onderzoeker/professor/ecologe en je snapt dat haar kennis niet is komen aanwaaien. De passie om een zoektocht naar het geheim van moederbomen, de oudste bomen in het bos die helpen om de jonge bomen te laten overleven, tot een goed einde te brengen, spat van elke pagina af, iets wat vertaalster Titia Ram goed heeft weten te bewaren. Na Op zoek naar de moederboom wil je eigenlijk zo snel mogelijk ook een TED-talk van Suzanne Simard bekijken, om te zien of het beeld dat je van deze bijzondere vrouw kreeg door haar woorden te lezen, ook klopt met de werkelijkheid.