Toegankelijke kennismaking met VS

'De zekerheid in de wagon dat je je medereizigers nooit meer hoeft te zien, lijkt veel Amerikanen eerlijker en spraakzamer te maken. Dat ze urenlang nergens anders naartoe kunnen en dat telefoons vaak niet werken op de routes door het binnenland, helpt alleen maar.'

Er lijkt geen mooiere manier om een land als de Verenigde Staten van Amerika te leren kennen, dan met de trein van kust naar kust te reizen, zoals Emile Kossen deed. Niet alleen krijg je zo het beste beeld van het land zelf, omdat je landschappen op een andere manier te zien krijgt dan wanneer je in de auto zit of vanuit het vliegtuig kijkt, maar je hebt ook volop de kans om met je medereizigers in gesprek te gaan. Kossen probeert in die gesprekken op zoek te gaan naar de verbindende factoren tussen Amerikanen uit alle hoeken van het land.

De verbindende factoren zijn er, de hartelijkheid en het streven naar de Amerikaanse droom, maar gelukkig zijn er tevens veel individuele verschillen tussen de personen die Kossen spreekt. Het is een hele reis, meer dan 10.000 kilometer, en het helpt dat elke bladzijde van het verslag dat Station Amerika hiervan vormt weer iets nieuws heeft te vertellen. Het taalgebruik is neutraal en leidt daardoor niet af van de inhoud, maar geeft er ook niets extra's aan mee. Met momenten voelt het door de zakelijkheid wat afstandelijk aan. Kossen vormt geen mening en door de manier waarop hij zijn relaas doet sta je er ook als lezer heel open in en omarm je makkelijk alle verschillende meningen. Daarmee doet de auteur eer aan zijn beroep als correspondent Verenigde Staten.

Het boek is in hoofdstukken verdeeld, naar de verschillende treinlijnen. Binnen de hoofdstukken worden er kleinere trajecten afgebakend. Sommige delen zijn heel herkenbaar, maar met name de delen die in het midden van het land liggen, zijn dat een stuk minder. De kaartjes die bij het begin van elk hoofdstuk getoond worden zijn daar niet toereikend om een lezer voldoende inzicht te geven waar Kossen zich precies bevindt. Je hebt dan toch al snel de neiging om de steden via Google op te zoeken.

Er worden veel plekken bezocht en dat geeft zeker een mooi beeld van de diversiteit die Amerika te bieden heeft. Het zijn namelijk niet alleen de verhalen op de trein die Kossen interesseren, maar hij houdt halt in bepaalde plaatsen en gaat daar een bezoek brengen aan een persoon of ‘bezienswaardigheid’. Het zijn zeker niet de populairste toeristische trekpleisters die aandacht krijgen, maar het zijn vaak plekken die een mooi verhaal met zich meebrengen.

Net dat enorme aantal plekken en mensen zorgt er ook voor dat de tijd die in Station Amerika aan elk item wordt gespendeerd klein is. Je hebt als lezer zelf het gevoel dat je meegesleurd wordt in het ritme van de trein. Er is geen tijd om even iets te laten bezinken, je moet door. De combinatie van persoonlijke verhalen met een stukje geschiedenis en aardrijkskunde maken dat er veel informatie te verwerken valt en die blijft niet altijd goed hangen. Er wordt in de breedte aandacht besteedt aan wat de Verenigde Staten van Amerika te bieden hebben, maar het geheel mist daardoor af en toe wat diepgang. Station Amerika is daarmee een goed boek voor de lezer die op een toegankelijke manier graag kennis wil maken met de VS.