Debuut vol personages en gebeurtenissen met diepgang

In een stadje in Texas staat er, op een ochtend in februari, een ernstig gewond meisje voor de deur van het afgelegen huis waar Mary Rose met haar gezin woont. De veertienjarige Gloria Ramírez is verkracht en mishandeld door een blanke jongen die op de olievelden werkt. Het effect van deze gebeurtenis verandert het leven van de betrokkenen en creëert een grimmige sfeer binnen het kleine stadje waar iedereen elkaar kent én een mening heeft over elkaar. 

De vrouwen staan centraal in deze beklemmende roman. Elk hoofdstuk is verteld vanuit een verschillend vrouwelijk oogpunt en dat levert uiteindelijk een erg divers beeld op. De eerste twee hoofdstukken, vanuit Gloria’s en Mary Rose’s oogpunt, zijn heftig en plaatsen de lezer onmiddellijk op het puntje van zijn of haar stoel. Daarna is het even omschakelen door de kleine sprong voorwaarts in de tijd het verhaal zich nu concentreert rond vrouwen die niet direct betrokken waren bij de gebeurtenis. Doordat je een paar keer door het proces moet een nieuw hoofdpersonage te leren kennen, stagneert het verhaal én de impact ervan een beetje. Halverwege het boek trekt dat weer helemaal bij en de indrukwekkende tweede helft van het boek compenseert ruimschoots de dip.

Elizabeth Wetmore slaagt erin om de lezers van Valentine perfect de sfeer te laten proeven die er in Odessa, Texas heerst. Heet en stoffig, dat vooral, maar ook de cultuur van het stadje en de verhoudingen tussen de inwoners komen erg goed naar voren. Het deels geïsoleerde en daaruit voortvloeiende bekrompen gevoel, het racisme en wat dat met zich meebrengt in het geval van een misdaad, maar gelukkig ook liefde en rechtvaardigheid. 

De thema’s in Valentine zijn confronterend. Ze voelen erg realistisch aan en blijven in je hoofd hangen. De gelaagdheid ervan en hun onderlinge verweving draagt bij aan het realistische gevoel. In het leven kun je niet alles in aparte hokjes verdelen, en dat doet Wetmore dan ook niet in dit boek. Valentine is het debuut van de auteur, die erg diverse banen had voor ze zich op het schrijven stortte – van taxichauffeur tot leraar tot schilder. Misschien is het wel al deze levenservaring die ervoor zorgt dat Wetmore een fascinerende inkijk in de menselijke ziel kan geven. 

De schrijfstijl voelt erg beeldend aan. Je kunt je als lezer helemaal inleven in het verhaal en de personages. Toch kauwt Wetmore niet alles voor. Ze laat je zelf het verfijnde web van gevoelens en de achterliggende motivatie van bepaalde acties ontdekken. Er is veel tussen de regels te vinden en af en toe snijdt ze een onderwerp aan dat ze daarna weer even laat rusten om er later in het boek op terug te komen. Dat hangt natuurlijk ook samen met de specifieke opbouw van Valentine. Door de verschillende vrouwen afwisselend hun verhaal te laten vertellen, creëert Wetmore soms een bepaalde afstand tot weer een ander personage. Het is eigenlijk een heel mooi spel van aantrekken en afstoten en daarmee samenhangend ook tussen goed en slecht. 

Als je zin hebt in een verrassend debuut met complexe thema’s en diepgaande personages zal je als lezer waarschijnlijk heel veel plezier beleven aan Valentine. Alhoewel het bij tijd en wijle een wat donker boek is, zijn er toch genoeg momenten die een soort warmte uitstralen en een vorm van luchtigheid bieden. 

Het is in het begin even wennen aan alle personages en de stijl van het boek, en dat zorgt ervoor dat je in eerste instantie nog wat afwachtend bent. Op een bepaald moment kruipen de vrouwen echter onder je huid, om je niet meer los te laten. Onrecht en moed wisselen elkaar af, maar op een verfijnd uitgebalanceerde manier die je nog lang zal bijblijven.