Veelkleurig palet van een volksheld

Luc De Vos (1962-2014), wie kent hem niet in Vlaanderen? Als zanger en gezicht van de band Gorki werd hij erg bekend. Met name de nummers ‘Mia’ en ‘Lieve kleine piranha’ zijn gat in uw cultuur als je die als goede Vlaming niet kan meebrullen met de radio. Dat De Vos ook auteur was van verschillende boeken is bij veel minder mensen bekend. In talkshows was hij een veelgevraagde gast, die altijd voor een vrolijke toon zorgde. De vreemde manier waarop De Vos grapjes kon maken, schoorvoetend en soms ongepast, alsof het ‘verboden’ was wat hij zei, maar langs de andere kant ook de (gespeelde) ‘blasé’ opmerkingen die hij te pas en te onpas in de conversaties gooide, zorgden soms voor lachwekkende en gênante momenten.

Leon Verdonschot (1973) is dan wel een Nederlander, maar heeft zich toch erg goed ingegraven in de wereld van Luc De Vos. Een moeilijke opdracht die dankzij een uitgebreid archief en een onuitputtelijke bron aan anekdotes van vrienden en familie toch behapbaar werd. Verdonschot is een duizendpoot. Journalist, presentator, schrijver, radiomaker, regisseur én columnist. In februari 2018 werd hij genomineerd voor zowel de Jip Golsteijn Journalistiekprijs als de Cutting Edge Awards met Vos. In 2018 werd ook zijn biografie over Rico Verhoeven, Rico, uitgegeven.  

Wordt de leeservaring bepaald door de voorliefde die je wel of niet voelt voor het centrale figuur in deze biografie? Het antwoord daarop is een volmondig ‘nee’. Verdonschot slaagt erin om het boek vanaf nul op te bouwen. Hij begint bij de kindertijd van Luc De Vos en het schetsen van de verhoudingen binnen het gezin waarin De Vos werd geboren. Van daaruit neemt hij de lezer mee naar een opgroeiende De Vos en hoe die zijn eerste, minder succesvolle stappen in de muziekwereld zette. Het oprichten van Gorki (de oorspronkelijke schrijfwijze van de naam van de band), met daarna het uiteenvallen van de band en de bijhorende wrevelingen die daardoor ontstaan zijn, krijgt een mooie plaats in het boek. Hiermee worden ook de minder mooie kanten van Luc De Vos belicht, maar wel op een neutrale toon.

“Tegelijk leken bij Luc thuis meerdere werelden en zelfs tijdperken door elkaar te lopen… dit viel met recht een prikkelarme omgeving te noemen.”

De passages uit brieven die geschreven zijn door en aan Luc De Vos, de delen van de songteksten, de citaten uit zijn literaire werk, alles past in de karakterschets die neergezet wordt. De schrijfstijl probeert een balans te vinden tussen het vertellen van een levensverhaal in normale taal en de luchtigheid van conversaties die plaatsgevonden hebben in het verleden na te bootsen. 

“Toen Luc was ingestapt vroeg Noelle (manager van Luc De Vos) wat eraan scheelde. Luc had nog geen uur geleden zo ongeveer zijn dashboard kapotgeslagen uit weigering akkoord te gaan met het idee waarmee hij zojuist akkoord was gegaan. Luc haalde zijn schouders op en zei dat Firmin (directeur van Virgin) dit toch morgen zou zijn vergeten.”

Vos levert een veelkleurig portret op van een man waar moeilijk een éénduidig portret van te maken is. Voor de hoeveelheid mensen die Luc De Vos in zijn leven tegen de schenen heeft geschopt, zal hij minstens een veelvoud daarvan meerdere malen ontroerd hebben. Wat bijblijft na het lezen van het boek zijn bepaalde karaktertrekken die uitvergroot worden door Verdonschot, de luiheid, de humor en de liefde voor eten. Onder die bovenste laag zit een ingewikkelde man verscholen. Toch heb je als lezer het gevoel dat het portret klopt. Bij het bekijken van interviews met en door Luc De Vos sluiten de woorden die in Vos staan naadloos aan. Een interessante biografie van een interessante man.

“Eigenlijk deed hij waar hij in excelleerde: Luc De Vos zijn. Onmiddellijk ruimte opeisen en die tegelijk afbakenen door zichzelf neer te zetten als een uitvergrote versie van zichzelf.”