Menagerie van onbegrepen dieren

Wie houdt er van dieren? En wie houdt er van legendes, fabels en verhalen? Oh, hou je van beide? Dan ben je aan het goede adres, want Wilde verhalen combineert dit alles en gooit er een flinke dosis humor bovenop.

Auteur Lucy Cooke studeerde zoölogie aan de New College in Oxford. Ze werd hiervoor geïnspireerd door haar familie én door David Attenborough.  Ze begon bijzonder genoeg haar carrière met bijrollen in comedyseries zoals The Fast Show. Na een bepaalde tijd ging ze over op het regisseren van wetenschappelijke, historische en reisdocumentaires. Ze reisde de hele wereld rond en kwam in contact met de meest bijzondere mensen en dieren. In 2009 besloot ze het roer om te gooien en zich te richten op haar eerste liefdes, natuurhistorie en… de kikker. Ze kocht een ticket en ging op zoek naar alle soorten kikkers ter wereld. Haar blog, The Amphibian Avenger, werd drukbezocht en ze kreeg van National Geographic het aanbod om er een serie over te maken. Dat werd de serie Freaks and Creeps.

“Ik ben gefascineerd door de fouten die we gaandeweg hebben gemaakt en de mythen die zijn ontstaan om de hiaten in onze kennis op te vullen.”

De insteek van Cooke is fascinerend. Ze neemt een foutieve aanname over een dier en volgt die vanaf de oorsprong tot aan het nu. Ze vertelt ons hoe het ‘wilde verhaal’ ontstaan is en hoe het veranderd is in de loop van de tijd. Het is verrassend om te lezen hoeveel onzin er geschreven is over bepaalde diersoorten! En toch is het bij sommige dieren ook aan te wijzen waarom er net over hén zoveel leugens verteld zijn. Op de een of andere manier triggeren deze levende wezens de fantasie van de mens, of door hun anatomie of door hun levensstijl.

“Ik zet in dit boek onze grootste dwalingen en mooiste mythen op een rijtje, of ze nou de wereld in werden geholpen door de grote filosoof Aristoteles of door de nakomelingen van Walt Disney. Zo stel ik mijn eigen menagerie van onbegrepen dieren samen.”

Dertien hoofdstukken over dertien dieren. Het zal je niet verbazen dat één ervan over de kikker gaat. Het andere dier dat auteur Lucy Cooke nauw aan het hart ligt, de luiaard, komt ook uitgebreid aan bod. De rest van de dieren is een combinatie van zoogdieren, vissen en vogels. De onderverdeling in de hoofdstukken zorgt ervoor dat je als lezer heel makkelijk het boek oppakt, een hoofdstuk over een bepaalde diersoort leest en het boek dan weer weglegt. De schrijfstijl van Cooke is er eentje die je als lezer lang bij blijft. De humor die verweven zit in de verhalen is niet subtiel, maar dat hoeft ook niet. De verhalen zelf zijn dat ook niet en net daarom is het waarschijnlijk een succesvolle combinatie. Haar ongeloof en fascinatie vormen de kern van het boek, maar de korrel zout waarmee ze al haar ontdekkingen tijdens de zoektocht naar de waarheid beschrijft zorgt ervoor dat je als lezer de verhalen ook echt onthoudt.

“De vleermuis: Er bestaat online een volwaardig subgenre filmpjes van het type mens-versus-gevleugelde-indringer, waarin meestal een onbeholpen vader noodgedwongen de rol van redder op zich neemt in een wanhopige poging zijn uitzinnige gezin tot bedaren te brengen. Hysterische moeders bedekken hun haren en kruipen huilend over de grond, baby’s worden in badkamers opgesloten en iedereen gilt als opgejaagde tieners in een slasherfilm.”

Het research-werk dat Cooke heeft uitgevoerd is immens te noemen. Achteraan in het boek heeft ze een bronvermelding voor de directe citaten en die beslaat meer dan vijftig bladzijden. De citaten zitten verweven in de tekst en zorgen vaak voor een uitgangspositie van waaruit Cooke haar eigen verhaal begint. Georges-Louis Leclerc, Plinius de Oudere en Edward Topsell zijn vaak aangehaalde auteurs uit het verleden die belangrijke werken hebben geschreven over dieren, maar die even vaak de mist in gingen met hun aannames. Aan Lucy Cooke om de lezers het licht te laten zien.

Wilde verhalen is een boek dat eigenlijk iedereen zou moeten lezen. Het gaat over misvattingen die ontstaan als we op het eerste zicht oordelen en hoe die misvattingen dan weer een eigen leven gaan leiden. Lucy Cooke strijdt voor de dertien onbegrepen dieren in haar ‘menagerie’ en laat je als lezer hartelijk lachen om deze misschien minder populaire, maar daarom niet minder interessante leden van het dierenrijk. In heldere taal en met veel humor pakt ze haar boodschap in en zal ze zelfs de niet-dierenliefhebbers enkele uren kunnen vermaken.