Andere kijk op een aangrijpend verhaal

Winnie M. Li is een Taiwanees-Amerikaanse die opgegroeide in New Jersey. Op Harvard specialiseerde ze zich in Keltische talen en literatuur. In 2000 werd ze geselecteerd als George Mitchell Scholar en studeerde ze een tijdje in Cork, waar ze haar master behaalde. Vandaar trok ze verder naar Londen waar ze aan de slag ging bij Ugly Duckling Films / Left Turn Films. Ze was betrokken bij het producen van zes award-winnende films. Na Londen werkte ze ook nog in Qatar en Singapore. Enkele jaren geleden heeft ze het Clear Lines Festival mee helpen oprichten, waar ruimte wordt gegeven om over aanranding en verkrachting te praten, met name door middel van verschillende kunstvormen.

‘Maar het is toch ondenkbaar dat ze er niét over zou willen praten? Het is toch ondenkbaar dat ze de enormiteit zou kunnen negeren van wat haar die zaterdagmiddag is overkomen?’

Zwarte bladzijde vertelt om en om het verhaal van Vivian, het slachtoffer, én Johnny, de dader. Vivian wordt tijdens een wandeling in Belfast aangerand door Johnny, een tienerjongen uit een Iers Traveller-kamp. Vivian ondergaat na haar aanranding de noodzakelijke onderzoeken en ondervragingen van de politie, terwijl ze voelt dat ze steeds verder van de realiteit af komt te staan. Met de hulp van haar vrienden probeert ze haar angsten en PTSS te bestrijden. Zal ze ooit weer zorgeloos door het leven gaan? Of blijft deze gebeurtenis haar de rest van haar leven achtervolgen? Johnny langs de andere kant, probeert uit de gevangenis te blijven. Ook hij ontdekt wat echte angst is en wordt gedwongen om in te zien dat zijn acties gevolgen hebben.

Het hoofdpersonage, Vivian Tan, is autobiografisch. Winnie M. Li werd zelf verkracht in 2008, toen ze in Belfast was. Het grote verschil tussen haar verhaal en het verhaal van Vivian is de rechtszaak. In Winnie’s geval pleitte de dader ‘schuldig’ en daardoor werd zij bespaard van een vernederende getuigenis, waarbij het verhaal van het slachtoffer door de verdediging onderuit wordt gehaald. Of dat wordt toch uit alle macht geprobeerd. Dit is ook hoe het in dit boek wordt beschreven. Zwarte bladzijde is gedeeltelijk non-fictie en gedeeltelijk fictie. De korte ‘hoofdstukken’ wisselen steeds van perspectief tussen Vivian en Johnny. Door de breuk in schrijfstijl, wordt het verschil tussen de beide personages erg benadrukt. Vivian en Johnny komen uit andere lagen van de maatschappij en dit speelt een rol in de vraag die tussen de regels van het boek kan gevonden worden: waarom vergrijpt Johnny zich aan Vivian? Hij komt uit een Iers Traveller-kamp en mist een leidende hand in zijn opvoeding, als je al van een opvoeding kan spreken. Als hij in een andere omgeving grootgebracht was, had zich dan hetzelfde voorgedaan?

De schrijfstijl wisselt mee met de perspectieven. Als je de alinea’s leest, hoeven er niet eens namen gebruikt te worden, je voelt het verschil tussen Vivian en Johnny. De perspectiefwisselingen en korte ‘hoofdstukken’ houden het spannend en zorgen ervoor dat je steeds wil doorlezen, zeker naar het einde van het boek toe. Waar Vivian eigenlijk een personage is dat constant in ontwikkeling is en een rijk boeket aan gevoelens tentoon spreidt, blijft Johny daar toch wat achter. Zijn Pavee-afkomst houdt hem toch in een keurslijf dat hij niet afgeworpen krijgt. Dit voelt wel wat clichématig aan, maar misschien is de waarheid dat soms gewoon wel. De vijf delen van het boek beschrijven de vijf periodes in het leven van Vivian en Johnny die gecreëerd worden door de verkrachting: de aanranding zelf, de uren/dagen/weken na de aanranding tot Johnny in de boeien wordt geslagen, het tussenliggende jaar tot de rechtszaak, de rechtszaak zelf en de jaren ná de uitspraak.

‘Het verleden is ons verleden. Dus ik ben hier gestrand aan deze kant van het ravijn en kan alleen maar toekijken terwijl hij haar inhaalt. De rest wil ik niet zien. Die heb ik al vaak genoeg opnieuw afgespeeld in mijn hoofd.’

Dit boek is meer dan de memoires van iemand die aangerand is. Het is een verhaal met twee kanten. Het is een kritiek op de maatschappij, want hoe ontstaat een ‘misdadiger’? Is het milieu en de omgeving van een jongere in sommige gevallen niet allesbepalend voor de ontwikkeling? Wat als iemand nooit een goed voorbeeld heeft gehad? Deze vragen zijn tussen de regels in dit boek te vinden en het is knap dat Winnie M. Li haar eigen verhaal op die manier probeert om te zetten tot een voorbeeld.