De confrontatie met de dood in een land in oorlog

Letterlijk en figuurlijk is de dood in deze roman ene zware klus. In het door burgeroorlog geteisterd Syrië moeten drie kinderen het lijk van hun vader van Damascus naar zijn geboortedorp overbrengen om daar begraven te worden. Geen sinecure in een land waar om de 5 minuten een controlepost moet gepasseerd worden. De regeringstroepen waar je enkel via smeergeld voorbij kan, IS waar je enkel kan passeren als een vrome en orthodoxe gelovige bent, het Vrij Syrisch Leger waar je enkel kan passeren via een kennis,.... Kortom een zware klus met een bestelwagen zonder koeling waardoor het lijk al snel beging te ontbinden.

Het boek is misschien iets te langdradig maar tegelijkertijd geeft het wel een beeld van de vier hoofdpersonages hoe zij door het leven gaan en hoe zij het leven, liefde en dood ervaren. Het confronteert de lezer met eindigheid van het leven en het feit dat we in het leven de kansen moeten grijpen want elke kans biedt zich slechts eenmaal aan. Spijtig genoeg creëert de auteur heel wat verwarring door de levens door elkaar te laten lopen waardoor het voor de lezer niet altijd eenvoudig is om te weten over wie het uiteindelijk gaat. De terugreis moet je spijtig genoeg maar raden.... Dat kost een ster!!!

Ondanks dit alles ademt het boek het absurde van een land in oorlog. Je wordt meegezogen in de dagelijkse realiteit van het leven en reizen in het Syrië in oorlog. De intimidaties, bedreigingen en absurde gebeurtenissen, zoals lijken die gearresteerd worden, maken dat je meer leert over Syrië in oorlogstijd. Een absurd en beklijvend verhaal in een land in oorlog. Maar een meesterwerk is het zeker niet.