Lezersrecensie
Vermakelijke en leerzame schattenjacht
Het succesvol opsporen van gestolen kunstwerken vergt soms meer dan een goede schatkaart. In ‘Jacht op de barnsteenkamer’ laat Jerker Spits in een prettig lezend verhaal zien welke sentimenten en politieke belangen van invloed zijn geweest op zoektochten naar één van Europa’s grootste vermiste kunstwerken. “De barnsteenkamer was goud waard zolang ze als verdwenen te boek stond.”(p147)
‘De barnsteenkamer’ - ook wel ‘amber room’ - is een imposant, kamer-vullend kunstwerk, bijna helemaal versierd met de fossiele hars barnsteen. Ooit schonk Frederik Willem I van Pruisen het als ‘kabinet’ van 18 vierkante meter aan tsaar Peter de Grote. De Russen maakten er een - voor velen misschien wat ‘over de top’ - zes keer zo grote pronkkamer van.
Deze vermaarde ‘barnsteenkamer van de tsaar’ schitterde tot het beleg van Leningrad (1941) in het Catharinapaleis bij Sint Petersburg. Toen hebben nazi-troepen het kunstwerk naar Königsberg (het huidige Kaliningrad) in Pruisen gebracht. Daar is deze praalzaal in 1945 voor het laatst gezien, toen het in kisten zoú zijn gegaan voor transport.
Sindsdien is er vol overgave naar het kunstwerk gezocht. Tevergeefs, zo blijkt uit het verhaal van Spits. In ‘Jacht op de barnsteenkamer’ inventariseert hij op smakelijke en spannende wijze hoe Russen en (Oost- en West-) Duitsers hun tanden stukbeten op de speurtocht. Curator van het Catharinapaleis Anatoli Koetsjoemov, ‘Kameraad Barnstein’ Paul Enke van de Stasi en de ‘Duitse Indiana Jones’ Georg Stein zoeken los van elkaar tientallen jaren. Maar ze lijken steeds meer een spook na te jagen.
Dit verhaal over de kunstjacht is met dwaalsporen tot onwillige nazi-kopstukken aan toe spannend van zichzelf. Extra interessant wordt het door wat Spits daarnaast vertelt. Al lezend komt (natuurlijk) veel informatie over het barnsteen zelf voorbij. Ook legt hij verbanden met de Europese geschiedenis. De Russische revolutie, het Derde Rijk, de Duitse tweedeling en de politiek van de Koude Oorlog beïnvloedden het lot van de barnsteenkamer.
Spits is als germanist verbonden aan het Duitsland Instituut en duidelijk thuis in deze materie. Helder en soepel belicht hij de maatschappelijke en politieke krachten rond de pronkkamer en jacht erop. En dat begint al bij de gevoelsmatige betekenis van het barnsteen, dat exclusief langs de Oostzee-kust van Pruisen gewonnen werd. “De fossiele hars groeide in het Derde Rijk uit tot nationale steen. Barnsteen werd vereerd als het Duitse goud.”(p35) Dergelijke symboliek hoort bij macht en oorlogstijd en laat daarom wel vaker historisch erfgoed gekoesterd worden. Of doet ze daarom juist sneuvelen.
‘Jacht op de barnsteenkamer’ laat zo nog maar weer eens zien dat geschiedenis(-les) zeker niet saai hoeft te zijn. In tegendeel. Maar hoe goed, compleet en spannend Spits ook vertelt, het boek mist illustraties. Afbeeldingen en landkaarten waren welkom geweest ter verduidelijking en verrijking van zijn verhaal. Temeer omdat hij bestaande foto’s en ander archiefmateriaal wél benoemt en beschrijft. De iPad komt daarom goed van pas bij het lezen.
Hoe langer het kunstwerk kwijt is, hoe groter de mythe wordt. Een recente theorie plaatst de kisten met barnsteenkamer in die andere hardnekkige legende: de nazi-goudtrein die in een verborgen tunnel in het Uilengebergte verstopt zou zijn. Legende of mythe, het zoeken ernaar zal zonder vondst steeds opnieuw verder gaan. Verborgen (kunst-)schatten blijven nou eenmaal tot de verbeelding spreken. Een verslag van zo’n zoektocht, zoals Spits die schreef, leest dan als een leerzaam en vooral spannend avontuur.
_______________
Note: Tienduizenden kunstwerken die tijdens de Tweede Wereldoorlog door nazi-Duitsland werden gestolen, zijn nog altijd vermist. De schattingen over de aantallen lopen uiteen omdat onduidelijk is welk deel hiervan tijdens de oorlog simpelweg is vernietigd als ‘entartete’, foute kunst of verloren is gegaan bij bombardementen.
In het Catharinapaleis is sinds 2003 een reconstructie van de barnsteenkamer te bewonderen.
‘De barnsteenkamer’ - ook wel ‘amber room’ - is een imposant, kamer-vullend kunstwerk, bijna helemaal versierd met de fossiele hars barnsteen. Ooit schonk Frederik Willem I van Pruisen het als ‘kabinet’ van 18 vierkante meter aan tsaar Peter de Grote. De Russen maakten er een - voor velen misschien wat ‘over de top’ - zes keer zo grote pronkkamer van.
Deze vermaarde ‘barnsteenkamer van de tsaar’ schitterde tot het beleg van Leningrad (1941) in het Catharinapaleis bij Sint Petersburg. Toen hebben nazi-troepen het kunstwerk naar Königsberg (het huidige Kaliningrad) in Pruisen gebracht. Daar is deze praalzaal in 1945 voor het laatst gezien, toen het in kisten zoú zijn gegaan voor transport.
Sindsdien is er vol overgave naar het kunstwerk gezocht. Tevergeefs, zo blijkt uit het verhaal van Spits. In ‘Jacht op de barnsteenkamer’ inventariseert hij op smakelijke en spannende wijze hoe Russen en (Oost- en West-) Duitsers hun tanden stukbeten op de speurtocht. Curator van het Catharinapaleis Anatoli Koetsjoemov, ‘Kameraad Barnstein’ Paul Enke van de Stasi en de ‘Duitse Indiana Jones’ Georg Stein zoeken los van elkaar tientallen jaren. Maar ze lijken steeds meer een spook na te jagen.
Dit verhaal over de kunstjacht is met dwaalsporen tot onwillige nazi-kopstukken aan toe spannend van zichzelf. Extra interessant wordt het door wat Spits daarnaast vertelt. Al lezend komt (natuurlijk) veel informatie over het barnsteen zelf voorbij. Ook legt hij verbanden met de Europese geschiedenis. De Russische revolutie, het Derde Rijk, de Duitse tweedeling en de politiek van de Koude Oorlog beïnvloedden het lot van de barnsteenkamer.
Spits is als germanist verbonden aan het Duitsland Instituut en duidelijk thuis in deze materie. Helder en soepel belicht hij de maatschappelijke en politieke krachten rond de pronkkamer en jacht erop. En dat begint al bij de gevoelsmatige betekenis van het barnsteen, dat exclusief langs de Oostzee-kust van Pruisen gewonnen werd. “De fossiele hars groeide in het Derde Rijk uit tot nationale steen. Barnsteen werd vereerd als het Duitse goud.”(p35) Dergelijke symboliek hoort bij macht en oorlogstijd en laat daarom wel vaker historisch erfgoed gekoesterd worden. Of doet ze daarom juist sneuvelen.
‘Jacht op de barnsteenkamer’ laat zo nog maar weer eens zien dat geschiedenis(-les) zeker niet saai hoeft te zijn. In tegendeel. Maar hoe goed, compleet en spannend Spits ook vertelt, het boek mist illustraties. Afbeeldingen en landkaarten waren welkom geweest ter verduidelijking en verrijking van zijn verhaal. Temeer omdat hij bestaande foto’s en ander archiefmateriaal wél benoemt en beschrijft. De iPad komt daarom goed van pas bij het lezen.
Hoe langer het kunstwerk kwijt is, hoe groter de mythe wordt. Een recente theorie plaatst de kisten met barnsteenkamer in die andere hardnekkige legende: de nazi-goudtrein die in een verborgen tunnel in het Uilengebergte verstopt zou zijn. Legende of mythe, het zoeken ernaar zal zonder vondst steeds opnieuw verder gaan. Verborgen (kunst-)schatten blijven nou eenmaal tot de verbeelding spreken. Een verslag van zo’n zoektocht, zoals Spits die schreef, leest dan als een leerzaam en vooral spannend avontuur.
_______________
Note: Tienduizenden kunstwerken die tijdens de Tweede Wereldoorlog door nazi-Duitsland werden gestolen, zijn nog altijd vermist. De schattingen over de aantallen lopen uiteen omdat onduidelijk is welk deel hiervan tijdens de oorlog simpelweg is vernietigd als ‘entartete’, foute kunst of verloren is gegaan bij bombardementen.
In het Catharinapaleis is sinds 2003 een reconstructie van de barnsteenkamer te bewonderen.
1
Reageer op deze recensie