Genoten

Het lot van de muze van Marijke F Jansen
Ik laat me normaal niet leiden door een mooie cover, al een geluk was ik niet alleen door de cover getriggerd. Ook de omschrijving op de achterzijde over het verhaal sprak me aan. Nadien ontdekte ik dat het wel weg heeft van de schaduw jagers, wou er altijd wel eens een verhaal van proberen.
Het begin moest ik aan wennen, het boeide me en vroeg me snel af waar het verhaal naar toe ging gaan. Wie waren die duistere figuren? Waarom was Arana haar geheugen kwijt? Ik ga proberen om niet te spoileren. Maar toen ik aan het lezen was dacht ik, nu gaan we het weten waarom ze haar geheugen kwijt was. Oké je kreeg een stukje mee, maar nog niet alles. Zo weet Marijke F. Jansen je nieuwsgierig te houden, er zat afwisseling in romantische stukken, wat actie en wat spanning. Net als ik dacht nu mag het toch gaan komen, kreeg het verhaal een heel andere wending. Het enige wat ik je kan zeggen is dat Arana een goede portie moed heeft, een aanpak met gezonde beoordelingscriteria waar ze het met de nodige positivteit aanpakt. Het is mooi om te lezen hoe de vrienden samen voor elkaar zorgen, een goede portie tussen goed en kwaad zou ik zeggen.
Er waren wel wat woorden die voor mij nieuw waren: markants, zeeg, etniciteit,... Ook ben ik niet opgegroeid met de Franse taal dus dat was ook even een struikelblok.
Heel even had ik het gevoel nu mag het gaan komen, toch werd het snel weer vlotter. Ik kende Marijke F. Jansen haar schrijfstijl van de sprookjesjager en genoot toen ook van haar manier van schrijven, zo heb ik toch ook weer genoten van dit verhaal.