Diepgang in eenvoud

Verder is er niemand is de debuutroman van Ingrid de Vries. Ze is werkzaam als journalist en werkt mee aan verschillende televisieprogramma’s. Verder is er niet veel over deze schrijfster bekend. De Vries mag dan nog niet zo bekend zijn bij het grote lezerspubliek, ze is zeker niet onervaren en schrijft verrassend origineel.

Als lezer kijk je vanuit de derde persoon mee met hoofdpersoon Laura, die na een ongeluk in het ziekenhuis belandt. Ze is inmiddels een verwarde, oude vrouw van rond de tachtig. In het ziekenhuis lopen heden en verleden door elkaar. Laura probeert zich te herinneren hoe ze hier terecht is gekomen, maar haar gedachten vertroebelen de werkelijkheid. Ze gaat terug naar de tijd dat ze nog een meisje was. Maar zijn het wel herinneringen? Of is het haar verbeelding?

"Haar fantasie was een paraplu waaronder ze kon schuilen. Door te fantaseren, bedacht ze haar eigen leven, waardoor het leek of ze vrij en onafhankelijk was. Maar tegelijkertijd was haar verbeelding een gevaarlijk instrument, want die ging met haar op de loop en maakte dat zij zichzelf buiten de werkelijkheid plaatste. Voortdurend voelde ze een afstand tussen haarzelf en de buitenwereld, altijd dat ik-gevoel waar ze maar niet uit kon komen. Op de momenten dat ze werkelijk gelukkig was, was ze alleen. In de weilanden onder een wijde horizon, onder de bomen van het bos, tussen de planten in haar tuin. Ze is alleen gebleven en ze heeft het leven niet doorgegeven. Als ze doodgaat, laat ze niemand ontroostbaar achter."

Uit al haar gedachten spreekt Laura’s eenzaamheid. Ze verzint haar eigen verhaal en maakt dat tot waarheid. Meerdere malen raakt ze verstrikt in haar eigen web van leugens. Vroeger is er iets gebeurd dat niet goed afliep. Wat gebeurde er precies? Deze vraag keert steeds terug. Evenals de herinneringen aan haar ouders, die ook moeite hadden met het omgaan met de werkelijkheid. Het vluchtgedrag van haar vader in de kunst. De verbittering van haar moeder, die overeind probeerde te blijven maar daar niet in slaagde. De liefde die ze van hen nauwelijks kreeg.

De Vries geeft informatie op een indirecte manier. Je leert over Laura’s leven via de gesprekken tussen haar ouders, de beschrijving van alledaagse gebeurtenissen en de herinneringen van Laura zelf. Toch houdt de schrijfster nog veel achter. Want wie is Ditje, waar het steeds over gaat? Laura's verwarring werkt in op de lezer. De vraag ‘wat is echt en wat niet?’ wordt je continu voorgelegd.

Ingrid de Vries schrijft met bezieling, zoals het fragment over een papegaai die muziek hoort: "De opzwepende klanken van ‘Een nacht op de kale berg’, een symfonie over een heksensabbat, brachten hem in een staat van uitbundige opwinding. Uit volle borst meezingend, zijn gele kuif fier overeind, paradeerde hij op hoge poten over zijn stok heen en weer. Maar bij de inzet van het laatste deel, ‘wanneer lieflijk klokgelui een nieuwe dag aankondigt en de heksen op hun bezemstelen het luchtruim kiezen’ – zo vertelde haar vader als ze naast hem zat te luisteren – bleef hij stokstijf staan en drukte zijn veren plat tegen zijn lijf. Bij de slotakkoorden zat hij alweer in elkaar gedoken, verzonken in narrige droefnis."

Verder is er niemand is intiem, menselijk, teder en een tikje mysterieus. Het verhaal voert je mee in de eenzaamheid en verwarring van de hoofdpersoon. Pas helemaal aan het eind van het boek worden alle gedachtenkronkels samengevoegd en ontstaat een compleet beeld. Een beeld dat je zal bijblijven en een andere kijk geeft op iedereen om je heen.