Lezersrecensie
Vampieren en Demonen
Er zijn verschillende mogelijkheden om te kijken naar ‘Vampieren en Demonen: het griezeljaarboek 2024’. De verhalen zijn allemaal uniek en op eigen wijze geslaagd. Alleen niet zoals de titel van het boek doet vermoeden.
Om te beginnen zijn de verhalen heel verschillend. Dat heeft met twee factoren te maken, namelijk met de verschillende auteurs en het karakter van de verhalen. Ieder verhaal in deze bundel heeft een macabere of verontrustende inslag, maar is het dan horror? Nee, het maakt ze voor mij tot geslaagde dark fantasy. Horror gaat voor mij net een stapje verder, want horror laat zien waar de mens in de kern van zijn bestaan bedreigt wordt.
Met dit in het achterhoofd is het verhaal ‘De Deur’ van Johan Deseyn een Stephen King waardig verhaal. Trefzeker wordt met de openingszin al de existentiële situatie geschetst van de hoofdpersoon Lincoln Messler: ouderdom en verdriet. Het verhaal dat vervolgens wordt geschetst is meerduidig. Realistische existentiële eenzaamheid gecombineerd met een bovennatuurlijk verschijnsel levert een hier een griezelig verhaal op.
Johan klein Hanveld laat ook zien waarom hij de grootmeester is van het verontrustende verhaal. ‘Afsnijroute’ is een perfecte illustratie van een angst die bijna iedereen als kind wel eens heeft ervaren. Zoals de auteur die hier heeft weten te schetsen, daar is maar een woord voor meesterlijk.
Ook ‘De gevonden vrucht’ bezorgt de lezer kippenvel, omdat in dit verhaal geloofsbewijs een thema is. Ethiek en metafysica raken elkaar in de intertekstuele verwijzing naar Gen. 2,9. En via beide perspectieven wordt de lezer een lugubere ontknoping geboden. Over de verwijzing naar het Bijbelvers heb ik een blog geschreven.
De verhalen van Tais Teng zijn inktzwarte dark fantasy en een feest om te lezen. De atmosfeer en de wereld die in deze verhalen geschapen wordt is fanatsierijk. Vooral in ‘Wat aanspoelt van Verre Gruwelkusten’ doet de wereld soms denken aan de kunst van Hieronymus Bosch.
En zo wordt ‘Vampieren en Demonen: het griezeljaarboek 2024’ voor mij een boek waarin geslaagde horrorverhalen staan en meesterlijke dark fantasy verhalen staan.
Om te beginnen zijn de verhalen heel verschillend. Dat heeft met twee factoren te maken, namelijk met de verschillende auteurs en het karakter van de verhalen. Ieder verhaal in deze bundel heeft een macabere of verontrustende inslag, maar is het dan horror? Nee, het maakt ze voor mij tot geslaagde dark fantasy. Horror gaat voor mij net een stapje verder, want horror laat zien waar de mens in de kern van zijn bestaan bedreigt wordt.
Met dit in het achterhoofd is het verhaal ‘De Deur’ van Johan Deseyn een Stephen King waardig verhaal. Trefzeker wordt met de openingszin al de existentiële situatie geschetst van de hoofdpersoon Lincoln Messler: ouderdom en verdriet. Het verhaal dat vervolgens wordt geschetst is meerduidig. Realistische existentiële eenzaamheid gecombineerd met een bovennatuurlijk verschijnsel levert een hier een griezelig verhaal op.
Johan klein Hanveld laat ook zien waarom hij de grootmeester is van het verontrustende verhaal. ‘Afsnijroute’ is een perfecte illustratie van een angst die bijna iedereen als kind wel eens heeft ervaren. Zoals de auteur die hier heeft weten te schetsen, daar is maar een woord voor meesterlijk.
Ook ‘De gevonden vrucht’ bezorgt de lezer kippenvel, omdat in dit verhaal geloofsbewijs een thema is. Ethiek en metafysica raken elkaar in de intertekstuele verwijzing naar Gen. 2,9. En via beide perspectieven wordt de lezer een lugubere ontknoping geboden. Over de verwijzing naar het Bijbelvers heb ik een blog geschreven.
De verhalen van Tais Teng zijn inktzwarte dark fantasy en een feest om te lezen. De atmosfeer en de wereld die in deze verhalen geschapen wordt is fanatsierijk. Vooral in ‘Wat aanspoelt van Verre Gruwelkusten’ doet de wereld soms denken aan de kunst van Hieronymus Bosch.
En zo wordt ‘Vampieren en Demonen: het griezeljaarboek 2024’ voor mij een boek waarin geslaagde horrorverhalen staan en meesterlijke dark fantasy verhalen staan.
2
Reageer op deze recensie
