Een waardevolle getuigenis.

In Catharina vertelt Frank Krake het verhaal van Catharina, een Joodse vrouw die samen met haar zoontje Clarence, geboren in het kamp, de gruwel van het doorgangskamp Westerbork weet te overleven. Het verhaal blijft echter niet beperkt tot Catharina maar gaat over de hele familie waartoe Catharina behoort. Elk familielid heeft zijn eigen verhaal, zijn eigen gelukjes, maar ook de donkere kanten van WOII meegemaakt. Een verhaal van onderduiken, van toch opgepakt worden; van misleiding om toch maar niet als Joods bestempeld te worden, tot kruiperig gedrag om aan de gruwel te ontsnappen. Een verhaal van verschil tussen arm en rijk zijn.
Frank Krake weet op een bijzondere manier dit verhaal te vertellen. Heel chronologisch neemt hij ons mee in het verhaal, eerder als een verslag van gebeurtenissen. Hij start bij Moses, de vader van Catharina, die reeds in het begin van de 20st eeuw op de vlucht gaat voor de gevaren die in zijn thuisland Roemenië voor Joodse mensen aan de orde zijn. Een verhaal van vallen en opstaan, van iets opbouwen en dit ook weer in duigen te zien vallen. Dat is de grote lijn doorheen het hele verhaal. Voor mij is het duidelijk. De familie is er een die uit elke negatieve ervaring alleen maar sterker te voorschijn komt en nog harder zijn best doet om weer een nieuwe uitdaging aan te gaan. En dat daarbij sommige getuigenissen vragen oproepen bij de lezers, is logisch. Maar deze gebeurtenissen getuigen van de enorme drang die in elke persoon verweven zit als het erom gaat te overleven. En dat is in het verslag dat Franke Krake in dit boek schrijft een van de doorslaggevende elementen die ervoor zorgen dat je in gruwelijke omstandigheden net dat tikkeltje geluk kent.
Een waardevol stukje getuigenis over een gruwelijk deel van onze geschiedenis.