Mooi levensmotto, maar afwerking laat te wensen over.

In C’est la vie vertelt Chris Van Vlijmen grote stukken van de familiegeschiedenis specifiek gericht op zijn grootouders Chris en Ans. We volgen hun geschiedenis van voor WOII, de periode dat ze elkaar leren kennen tot de dood van beide hoofdpersonages. Het levensmotto van de familie en dan vooral van oma Ans “C’est la vie” staat centraal in het verhaal.
De jonge Ans maakt al vrij snel kennis met Chris, de oudere broer van haar best vriendin en al snel blijkt dat de twee zich tot elkaar aangetrokken voelen. Na periodes van aan en uit, besluiten ze met elkaar te trouwen. Voor Ans vooral een keuze vanuit liefde, voor Chris eerder een poging te ontsnappen aan de dwang van zijn rijke familie. Deze afkomst maakt het leven voor Chris niet eenvoudig. Overal wordt hij aanzien als “de zoon van” en krijgt hij geen kans zichzelf te zijn. Komt daarbij dat Chris twijfelt aan zijn geaardheid en meer gevoelens heeft voor andere mannen dan voor vrouwen. Iets wat hij alleen aan Ans bekent, de familie wordt in het ongewisse gehouden. Al snel kiezen Ans en Chris voor een avontuur in Frankrijk om voor hen beide een nieuwe start te maken. Een avontuur met ups en downs maar vooral met het levensmotto “C’est la vie” en de steun van de heilige Theresia als inspiratie voor alle avonturen.
Misschien een beetje een verrassende keuze van de auteur om het levensverhaal van zijn familie te delen met de wereld via een boek. Een impulsieve keuze? Vermoedelijk wel. En waar enerzijds een mooi verhaal verteld wordt, voel je anderzijds dat de auteur schrijfervaring mist. Sommige delen laten zich vlot lezen, bij andere stel je als externe lezer al snel de vraag over de meerwaarde voor het verhaal. Wanneer dan ook blijkt dat het taalkundig niet helemaal juist zit, krijg je als lezer een beetje een vreemd gevoel. Vermoedelijk zal de auteur een publiek vinden dat zijn verhaal geweldig vindt, anderen zullen het afkraken omwille van meerdere factoren. Zelf vind ik het een moeilijk gegeven. Op zich laat het verhaal zich inhoudelijk vlot lezen. Maar heeft het enige meerwaarde? Buiten een opsomming van gebeurtenissen die voor de familie waardevol lijken, maar voor buitenstaanders misschien meer faits divers zijn, brengt het boek niet onmiddellijk een overzichtelijk en waardevol verhaal. Ik wil geen afbreuk doen aan het levensmotto “C’est la vie” en de inspanning die de auteur geleverd heeft om een familieverhaal neer te schrijven, maar ik had er geen wauw-gevoel bij.