Niet echt ontspannende lectuur.

Als eerste boek van 2025 voor De Boekenreizigers Leesclub las ik “De val van Tammy Davidson” geschreven door Lex Passchier.
Ik vind het moeilijk om een korte inhoud van het verhaal te geven omdat je al snel zaken verklapt die cruciaal zijn voor het verhaal. Daarom ga ik maar direct naar een beoordeling.
Het boek is niet onmiddellijk mijn stijl. Hoewel het in grote delen is ingedeeld, blijf ik zoekende naar de structuur die het geheel verbindt. Binnen de grote gehelen werkt de auteur met verwijzingen naar plaats en datum en het is wel heel belangrijk om deze goed te lezen, omdat je anders helemaal de draad zou verliezen. Zeker omdat de sprong van het ene grotere deel naar het andere me deed denken dat het om een verhalenbundel zou gaan. De connectie tussen deel één en twee, was tijdens het lezen helemaal niet duidelijk.
Het verhaal kwam zeer verwarrend over tot ver over de helft van het boek. Maar opgeven staat niet in mijn woordenboek, dus heb ik toch het verhaal helemaal uitgelezen. En dan wordt het enigszins een geheel. De opzet van het verhaal is op zich niet slecht, maar misschien had de auteur moeten kiezen om de delen meer in elkaar te verweven om tot een duidelijker resultaat te komen. Voor mij voelde de opdeling nu veel te strikt aan waardoor de spontaniteit van het verhaal op zich verloren gaat.
De thematiek die de auteur behandelt, is bijzonder. Een van de grote onderwerpen is: “Is het verantwoord om kinderen te baren binnen de huidige klimaatproblematiek? Maken meer mensen het niet nog moeilijk om de klimaatdoelstellingen te halen? Is het daarom niet beter om bewust niet voor kinderen te kiezen?” Een delicaat en gedurfd onderwerp waarover je toch wel even tot nadenken gedwongen wordt. En net misschien daardoor niet echt lectuur ter ontspanning.