Een verbazingwekkend vervolg

In Groene ranja zet Yvonne Sonke het verhaal van Jasmijn en Imke verder.
Na de ruzie tussen Ria en oom Jacob waarbij Imke belaagd werd, worden de meisjes in een tehuis geplaatst. Ondanks alle ellende die ze thuis hadden, verlangen Jasmijn en Imke nog steeds naar hun moeder Ria. Zijzelf is er ook het hart van in dat haar meisjes van haar weg werden gehaald, toch slaagt ze er niet in de drank achterwege te laten. Ondertussen groeien de meisjes verder op in het tehuis, waar ze uiteindelijk wel vriendjes en vriendinnetjes maken. Zullen ze ooit nog naar huis kunnen of is een pleeggezin de oplossing voor Jasmijn en Imke?
Ook in dit tweede deel komt Yvonne Sonke weer met hartverscheurende verhalen over de gevolgen van alcoholverslaving. Hoe kan het dat een moeder, die alle liefde krijgt van haar kinderen, het toch niet voor elkaar krijgt uit de negatieve roes van de verslaving te ontsnappen. Ook de problematiek van de opvang van kinderen in een tehuis wordt mooi onder woorden gebracht. De moeilijke keuzes, de liefde van de zusjes voor elkaar, het opkomen voor elkaar waarbij de rol van troostende figuur niet altijd voor de oudste is weggelegd, de aanhankelijkheid aan lotgenoten en begeleiders, …. Het ogenschijnlijke gemak waarmee kleine Imke zich aanpast aan de veranderde omgeving, maar ondanks alles niets liever terug wil keren naar huis omdat haar liefde voor haar moeder zo groot is, wordt als tegenstelling in het verhaal sterk benadrukt.
Yvonne Sonke spreekt ook nu voortdurend de gevoelens van haar lezers aan. Je kan dit boek niet zomaar lezen, je wordt opgeslorpt door gevoelens van onmacht en zou de moeder een klap voor haar kop willen verkopen omdat ze niet van haar verslaving wil afraken.
Blijkbaar mogen we nog een derde deel in deze reeks verwachten. Hopelijk) eentje met evenveel emoties, en met een kentering in de hopeloze situatie?