Rare titel, goed verhaal

Katja Bongers schreef met Kangoeroe in de polders een bizar verhaal.
Tijdens het eerste grote deel van het boek lezen we het verhaal van Kiki als student die meer en meer afstand neemt van haar thuis. Deze verhalen worden afgewisseld met gebeurtenissen die nog verder teruggaan in de tijd en waarbij we leze over “de vader”, “de moeder” en “de jongen en het meisje”. De toon in deze stukken heeft iets naars, het gaat absoluut niet over een portret van een gelukkig gezinnetje. Nee, de vader is een echte tiran en hij blijft dat tot zijn onverwachte dood. Raar om zeggen, maar dat moment is een opluchting voor de familie. En dan neemt het verhaal een sprong in de tijd en wordt Kiki veel jaren later plots beschuldigd van de moord op haar vader. Wat doet dat met haar en haar naasten? En wat doen de kangoeroes in de titel?
Katja Bongers vertelt dit verhaal op een bizarre manier. In het eerste deel kijken we vooral terug op het jongste leven van de personages. In die verhalen worden geen namen gebruikt maar gaat het over onbenoemde figuren als de vader, de jongen, het meisje. In de iets recentere tijdspanne weet je dan wel dat het meisje Kiki is, die stap voor stap haar vrijheid zoekt en deze afdwingt. Het samenspel van deze twee verhaallijnen, maakt heel duidelijk dat de auteur op een omfloerste manier spreekt over mishandeling van zowel de moeder, de jongen maar vooral het meisje is slachtoffer. De stijl in het tweede deel van het verhaal is hedendaagser, het verhaal heeft dan een grote sprong in de tijd gemaakt. De personages worden in dit gedeelte ook veel meer uitgewerkt en geschetst.
Bij het lezen van de titel kon ik me vooraf niet echt een voorstelling maken van het verhaal dat we voorgeschoteld zouden krijgen, en nu na het lezen heb ik nog steeds mijn twijfels of de titel wel echt bij het verhaal past. Maar dat neemt niet weg dat het een mooi boek is.