Te weinig structuur om mij te kunnen bekoren

Bij De Boekenreizigers Leesclubs lezen we ook wel eens buiten onze comfortzone en dat is het minste wat je kan zeggen van het boek “Ziel zonder naam” dat Robin Schalk schreef.
Het boek vertelt een bizar verhaal van een patiënt die op intensieve zorgen ligt en kriskras door elkaar fragmenten van zijn voorbije leven ziet voorbijkomen. De ene keer gaat het over een fragment uit zijn jeugd, daarna is het een fragment uit een kort verleden. Wat steeds weerkeert zijn de boomhut, een teddybeer (die plots kan spreken), een vakantiewoning en een labyrint met vele deuren. Maar de samenhang is voor de patiënt ver te zoeken. Wat heeft ertoe geleid dat de patiënt op intensieve zorgen terecht is gekomen? En wat is de betekenis van de veie terugblikken in de tijd?
Ik val maar direct met de deur in huis dat dit niet mijn favoriete boek is. Voor mij mag het allemaal meer gestructureerd en logisch verlopen. En dat kan van dit verhaal niet gezegd worden. De flarden herinnering komen in willekeurige volgorde, soms wordt er eentje schijnbaar opnieuw beleefd, maar het duurt echt wel ellendig lang voor je als lezer enig zicht krijgt op de bedoeling van het verhaal. Misschien is dat wel hoe het in het echt ook gebeurt bij patiënten die een ernstig trauma te verwerken krijgen, maar het bevordert het lezen allerminst. Pas op het allerlaatste moment in het verhaal, krijg je enigszins een beeld van wat zich afgespeeld heeft en wat er speelt in het hoofd van de patiënt. En door het verwerken van de vragen in onze leesclub, werden een aantal elementen die niet duidelijk waren toch nog wat bevattelijk.
Een mooi experiment en sommige lezers zullen dit verhaal zeker hoger waarderen, maar mij wist het niet echt te raken en te bekoren.