Grappig maar ook frustrerend

Net als in het eerste boek van Mackie volgen we karakters die verschrikkelijk zijn, allemaal net wat anders maar toch allemaal even frustrerend. Het is wel knap hoe Mackie dit zo goed kan schrijven, karakters die zichzelf geweldig vinden zonder enige vorm van zelfreflectie.
Het idee van een soort van wachtruimte/tussenruimte voor net overleden mensen vind ik een erg leuk idee. Het hele verhaal is leuk geschreven en er zitten zeker grappige momenten in. En je gaat zelfs soms een beetje van sommige van die
frustrerende katakters houden.