Te eenzijdig, te slecht vertaald, ik geef het op

Let op: dit is een recensie van het boek, niet van Pelzers ervaring. Dat onderscheid is belangrijk, want ik denk dat iedereen het erover eens is dat Pelzers ervaring gruwelijk is geweest, en waard om over te schrijven.

Ik had alleen graag gewild dat er een ánder boek over was geschreven.

Twee dingen zijn er in mijn ogen mis met dit boek. Ten eerste het volkomen gebrek aan duiding. Pelzer (of zijn ghostwriter) heeft ervoor gekozen om heel dicht bij zijn eigen perspectief te blijven als het kind dat het allemaal heeft meegemaakt. Als lezende volwassene krijg ik daardoor alleen maar te zien wat hem overkomt en hoe vreselijk dat allemaal is. Die keuze laat een reusachtige leemte.

In boek 1 is die leemte het volkomen gebrek aan duiding van wat de moeder bezielt. Deze geuwelijke mishandelingen overkomen Pelzer, maar waarom? De moeder en in mindere mate de vader zijn vrijwel het hele boek onzichtbaar als mensen. Daardoor is het boek niets meer dan een afgrijselijke opsomming van onmenselijke mishandeling, zonder veel opbouw, tot Pelzer plotseling wordt bevrijd door derden. Ik bleef achter met een unheimisch gevoel, alsof ik in plaats van een belangwekkend boek over kindermishandeling het literaire equivalent van torture porn had gelezen.

In boek 2 was de leemte voor mij anders, maar vergelijkbaar. Weer is het oogpunt dat van Pelzer; weer ontbreekt daardoor alle motivatie van de overige personen. Daardoor gebeuren er wel allerlei dingen in Pelzers leven, maar is volkomen ondoorzichtig waarom ze gebeuren. Hierdoor had dit boek voor mij een vele te hoog en-toen-en-toen-gehalte, ten koste van, wederom, duiding.

Over boek 3 kan ik niets zeggen, aangezien ik halverwege boek 2 ben gestopt met lezen.

Dat stoppen had naast de eenzijdigheid van het perspectief ook te maken met de abominabele vertaling. Beide boeken die ik heb gelezen zijn liefdeloos en plichtmatig zin voor zin naar het Nederlands overgezet, waardoor de Nederlandse zinnen onnatuurlijk aanvoelen, als los zand naast elkaar liggen, en vaak zelfs totaal niet kloppen. Stilistisch vond ik het daardoor een gedrocht, waarin het taalgebruik me telkens weer uit de narratief gooide.

Dus wellicht zou ik het boek beter vinden als ik het in het originele Engels zou lezen. Daar heb ik nu echter al geen zin meer in.