Meesterlijk geplot en rijk aan sfeer

In het verleden heb ik aardig wat Agatha Christie en Alistair MacLean gelezen. Wat ik destijds heb gemist is dat deze twee grote schrijvers kennelijk een liefdesbaby hebben gemaakt, van wie een van de afstammelingen momenteel in de koopvaardij zit en thrillers schrijft.

Want dat waren de twee schrijvers waaraan ik telkens weer moest denken terwijl ik dit boek ademloos uitlas. In de complexe, vlekkeloos uitgewerkte en sluw gedoseerde plot zag ik echo's van Christie's werk. En in de wereldbouw, de sfeer van het Wilde Westen, het gevoel van stof en warmte, pistolen en slechte whisky werd ik herinnerd aan MacLean, die ook elk van zijn boeken doorwrocht grondde in een exotische wereld.

Na twee intrigerende voorstukjes ontvouwt het verhaal zich in eerste instantie schijnbaar bedaard, tot de eerste dode valt en zaken in een stroomversnelling schieten. Met goed getimede flashbacks (en zo nu en dan een flash-forward) krijgt de verhaallijn steeds meer diepte en worden de voorbije scènes verrijkt met nieuwe betekenis. Intussen waan je je als lezer in een klassieke western, waardoor het nauwelijks zou verrassen als Clint Eastwood op enig moment de saloon zou binnenstappen waar het grootste deel van het boek zich afspeelt.

Dat De Bruyn zich overduidelijk grondig heeft verdiept in Texas halverwege de 19e eeuw, draagt daar stevig aan bij. En met de filmische stijl en visueel goed uitgewerkte scènes is dit boek bovendien panklaar voor een filmbewerking (in Zuid-Spanje ligt het landschap nog klaar waar vroeger de spaghettiwesterns werden geschoten).

Ik ga door naar De Bruyns vorige boek!