Lezersrecensie
Indringende en prachtig geschreven zoektocht
Oom Ludo. Uitzicht. Parkje. Flatgebouw. Verzetten of leren omgaan? Aan de flaptekst van 'Oom Ludo' is niets af te dingen. Maar het boek is veel meer.
Is het een queeste? Is het de liefdevolle, bedaarde tragikomedie die het vooral in de eerste helft lijkt te zijn? Zijn de vleugjes magisch realisme een aanwijzing voor het genre? Of is het toch eigenlijk een psychologisch drama, literair in de gunstigste zin van die term?
Mijn antwoord: het maakt niet uit. Zoals het ook niet uitmaakt of oom Ludo wereldvreemd is, of contactgestoord, of autistisch, of gewoon een beetje gek. Het gaat in dit boek niet om duiding, het gaat niet om labels. In tegendeel, zou ik haast zeggen. Als er één thema aan te wijzen is, dan is het wel vervreemding, de afwezigheid van duiding.
Want vóór alles is 'Oom Ludo' een indringende reis in het hoofd van Ludo, die zichzelf pas aan het eind vluchtig afvraagt of er wellicht een labeltje past bij hoe hij weet dat hij in elkaar steekt. Zijn eigenaardigheden, zijn weerstand tegen verandering, zijn sociale onvermogen, maar ook zijn vlagen van genialiteit en diep inzicht en zijn fundamentele goedheid, het zijn allemaal aspecten van de persoon Ludo, die we van zo dichtbij leren kennen dat zijn blik op de wereld, zijn ongemak, zijn vastberadenheid en verwarring de onze worden. Zo ís het om Ludo te zijn.
En als we dan aan het slot van zijn reis komen, bij de onvoorziene finale die achteraf bezien het enige mogelijke einde kon zijn, dan is het niet meer belangrijk dat Ludo eigenlijk toch zijn doel heeft bereikt, en kunnen we met hem verzuchten, ook al snappen we met hem niet helemaal wat er allemaal is gebeurd:
Het is goed zo.
Is het een queeste? Is het de liefdevolle, bedaarde tragikomedie die het vooral in de eerste helft lijkt te zijn? Zijn de vleugjes magisch realisme een aanwijzing voor het genre? Of is het toch eigenlijk een psychologisch drama, literair in de gunstigste zin van die term?
Mijn antwoord: het maakt niet uit. Zoals het ook niet uitmaakt of oom Ludo wereldvreemd is, of contactgestoord, of autistisch, of gewoon een beetje gek. Het gaat in dit boek niet om duiding, het gaat niet om labels. In tegendeel, zou ik haast zeggen. Als er één thema aan te wijzen is, dan is het wel vervreemding, de afwezigheid van duiding.
Want vóór alles is 'Oom Ludo' een indringende reis in het hoofd van Ludo, die zichzelf pas aan het eind vluchtig afvraagt of er wellicht een labeltje past bij hoe hij weet dat hij in elkaar steekt. Zijn eigenaardigheden, zijn weerstand tegen verandering, zijn sociale onvermogen, maar ook zijn vlagen van genialiteit en diep inzicht en zijn fundamentele goedheid, het zijn allemaal aspecten van de persoon Ludo, die we van zo dichtbij leren kennen dat zijn blik op de wereld, zijn ongemak, zijn vastberadenheid en verwarring de onze worden. Zo ís het om Ludo te zijn.
En als we dan aan het slot van zijn reis komen, bij de onvoorziene finale die achteraf bezien het enige mogelijke einde kon zijn, dan is het niet meer belangrijk dat Ludo eigenlijk toch zijn doel heeft bereikt, en kunnen we met hem verzuchten, ook al snappen we met hem niet helemaal wat er allemaal is gebeurd:
Het is goed zo.
2
Reageer op deze recensie