Lezersrecensie
Onsamenhangend, slecht te volgen soepje
Als dit boek exemplarisch is voor de hele reeks, ben ik onder de indruk dat Netflix er nog zo'n aardige serie van heeft weten te brouwen. Er is zó veel mis mee!
Ik zal meteen toegeven dat ik na 2/3 ben gestopt, toen ik de hoop had opgegeven dat er nog enige samenhang zou opduiken in de aaneenschakeling van scènes, subplots en wonderlijke intermezzo's. Toen dat na 2/3 nog niet was gebeurd, ben ik te rade gegaan bij online recensies en samenvattingen, om na te gaan of ik zelf iets over het hoofd zag wat het boek tot één coherent, begrijpelijk geheel zou smeden.
Maar nee. De gebreken waarover ik tijdens het lezen telkens weer struikelde, werden door andere lezers en recensenten gesignaleerd als de grootste problemen met het boek als geheel.
Wat zijn die gebreken? Om te beginnen lijkt het boek niet zozeer één roman, maar een losjes aan elkaar gestikte verzameling korte verhalen en willekeurige scènes. De belangrijkste verhaallijnen hebben vrijwel niets met elkaar te maken, maar zijn ook op zich nauwelijks te volgen.
De eerste verhaallijn betrekt Geralt of Rivia tegen wil en dank bij intriges rondom de troonopvolging in het koninkrijk Kerack.
Maar als hij daar nog maar nauwelijks in verstrikt is geraakt, maakt de tweede verhaallijn zijn opwachting: een groepering van tovenaars heeft een absurd complexe valstrik opgezet om de Witcher in hun eigen problemen te betrekken: een demon die bloedbaden aanricht in de omgeving van het fort waar deze tovenaars hun laboratoria hebben. Een onontwarbare kluwen aan personages dient zich in deze verhaallijn aan, en de intrige is hier vrijwel niet te volgen.
Intussen is Geralt zijn twee zwaarden kwijtgeraakt, en zijn pogingen om die terug te vinden vormen de derde verhaallijn, of een soort raamvertelling die zich om de andere twee heen heeft gevlochten. Terugkijkend lijkt dit de primaire verhaallijn van het boek, maar het probleem wordt nergens groot en urgent genoeg om het boek te dragen, en veel wat er rondom de zoektocht gebeurt is te willekeurig -- en af en toe zelfs absurd -- om mijn aandacht vast te houden.
Dan vliegt er nog een grensconflict langs, waarbij de Witcher even betrokken wordt, maar dat verder geen enkele rol speelt; en een boottocht achtervolgd door een weervos, die al helemaal losgezongen is van het geheel.
Voeg daarbij dat zowel Dandelion als Yennefer weinig meer dan marginale rollen spelen, en de chaos en teleurstelling is compleet.
Daarbij komt nog dat bizar veel van het boek wordt verteld in de vorm van intermezzo's, die vaak nog meer verwarring en onduidelijkheid scheppen, en waarvan in veel gevallen ook nog eens onduidelijk is waarom ze in intermezzo's zijn gegoten. En ook buiten de intermezzo's is het proza vreemd fragmentarisch en herhaalt het zichzelf hier en daar zelfs.
Het boek maakt op mij de indruk van een contractuele verplichting, waarvoor Sapkowski wat ruw materiaal bij elkaar heeft gegooid terwijl zijn redacteur net op sabbatical was, en wat de uitgever toen in een omslag heeft geduwd onder het motto: 'Het verkoopt toch wel.'
Pijnlijk.
Ik zal meteen toegeven dat ik na 2/3 ben gestopt, toen ik de hoop had opgegeven dat er nog enige samenhang zou opduiken in de aaneenschakeling van scènes, subplots en wonderlijke intermezzo's. Toen dat na 2/3 nog niet was gebeurd, ben ik te rade gegaan bij online recensies en samenvattingen, om na te gaan of ik zelf iets over het hoofd zag wat het boek tot één coherent, begrijpelijk geheel zou smeden.
Maar nee. De gebreken waarover ik tijdens het lezen telkens weer struikelde, werden door andere lezers en recensenten gesignaleerd als de grootste problemen met het boek als geheel.
Wat zijn die gebreken? Om te beginnen lijkt het boek niet zozeer één roman, maar een losjes aan elkaar gestikte verzameling korte verhalen en willekeurige scènes. De belangrijkste verhaallijnen hebben vrijwel niets met elkaar te maken, maar zijn ook op zich nauwelijks te volgen.
De eerste verhaallijn betrekt Geralt of Rivia tegen wil en dank bij intriges rondom de troonopvolging in het koninkrijk Kerack.
Maar als hij daar nog maar nauwelijks in verstrikt is geraakt, maakt de tweede verhaallijn zijn opwachting: een groepering van tovenaars heeft een absurd complexe valstrik opgezet om de Witcher in hun eigen problemen te betrekken: een demon die bloedbaden aanricht in de omgeving van het fort waar deze tovenaars hun laboratoria hebben. Een onontwarbare kluwen aan personages dient zich in deze verhaallijn aan, en de intrige is hier vrijwel niet te volgen.
Intussen is Geralt zijn twee zwaarden kwijtgeraakt, en zijn pogingen om die terug te vinden vormen de derde verhaallijn, of een soort raamvertelling die zich om de andere twee heen heeft gevlochten. Terugkijkend lijkt dit de primaire verhaallijn van het boek, maar het probleem wordt nergens groot en urgent genoeg om het boek te dragen, en veel wat er rondom de zoektocht gebeurt is te willekeurig -- en af en toe zelfs absurd -- om mijn aandacht vast te houden.
Dan vliegt er nog een grensconflict langs, waarbij de Witcher even betrokken wordt, maar dat verder geen enkele rol speelt; en een boottocht achtervolgd door een weervos, die al helemaal losgezongen is van het geheel.
Voeg daarbij dat zowel Dandelion als Yennefer weinig meer dan marginale rollen spelen, en de chaos en teleurstelling is compleet.
Daarbij komt nog dat bizar veel van het boek wordt verteld in de vorm van intermezzo's, die vaak nog meer verwarring en onduidelijkheid scheppen, en waarvan in veel gevallen ook nog eens onduidelijk is waarom ze in intermezzo's zijn gegoten. En ook buiten de intermezzo's is het proza vreemd fragmentarisch en herhaalt het zichzelf hier en daar zelfs.
Het boek maakt op mij de indruk van een contractuele verplichting, waarvoor Sapkowski wat ruw materiaal bij elkaar heeft gegooid terwijl zijn redacteur net op sabbatical was, en wat de uitgever toen in een omslag heeft geduwd onder het motto: 'Het verkoopt toch wel.'
Pijnlijk.
1
Reageer op deze recensie
