Een uitstekend boek dat een betere uitgave verdiende
Een middelbaar echtpaar wordt dood aangetroffen in hun villa in het Kennemer dorpje Spanjersberg aan de rand van de duinen. Niet veel later wordt de dochter van hun nog rijkere buren vermist. Hoofdinspecteur Tonne Traaven en zijn kersverse partner Fidan Keent Ripperd hebben al gauw door dat de twee zaken met elkaar te maken hebben. Naarmate ze dieper graven, wordt het onderzoek steeds complexer, en ontdekken ze stap voor stap dat een groepje van zes vrienden, drie stelletjes, en wat er veertig jaar geleden tussen die vrienden is gebeurd, centraal staat in beide zaken.
Met 'Zilt' heeft Jules Engelbert een roman afgeleverd die zich moeilijk in een hokje laat passen. Het is een klassieke police procedural, waar het boek nauwgezet de stappen van Traaven en Keent Ripperd volgt, in de beste traditie van de Angelsaksische Whodunnits en de Duitse Krimis. In de flashbacks naar de vriendengroep ademt het boek op prettige wijze de geest van de klassieke Nederlandse jeugdromans uit de eerste helft van de vorige eeuw, een effect wat nog wordt versterkt door de ongebruikelijke, maar ontegenzeglijk Nederlandse namen van alle personages. In de uitwerking van de karakters en hun relaties balanceert 'Zilt' tussen roman en psychologische thriller. En in de nauwgezet geconstrueerde, slimme plot zou ik 'Zilt' zelfs 'gewoon' een thriller kunnen noemen, als dat label het boek niet teveel in een hokje zou persen.
De ondertitel 'Anatomie van een moord' dekt de lading misschien nog wel het beste. Want dat is wat Engelbert hier eigenlijk presteert: hij doet een gedetailleerde lijkschouwing, niet op de lijken, maar op de levens van de slachtoffers, hun relaties, hun verleden, en de geheimen en verlangens die alles hebben bepaald, nu en veertig jaar geleden. Met name in de flashbacks, die uiteindelijk maar één septemberdag beslaan, gaat Engelbert welhaast chirurgisch te werk. Veel van het werk hiervoor doet Engelbert in de hoofden van de personages, maar hij schrijft ook ijzersterke dialogen; zo praten mensen écht met elkaar. En de omgeving waar het zich afspeelt, het duingebied ten noorden en zuiden van het Noordzeekanaal, komt zo levendig voor het voetlicht dat dit bijna een extra personage wordt.
Stilistisch leest 'Zilt' heerlijk weg, het proza draagt een kalme alledaagsheid die je als lezer meevoert in de levens van de personages, en die de spanning als een subtiele onderstroom opbouwt.
Hier en daar is die kalmte doorgeschoten ten koste van het tempo van het verhaal, terwijl de ontknoping aan het eind naar mijn smaak juist te snel en te netjes wordt opgedist. En had het verhaal echt die wendingen aan het eind allemaal nodig? Voor mijn gevoel wringt en botst dat zelfs met de 400 pagina's daarvoor. Maar dat zijn zaken die in het redactieproces bij de uitgever eenvoudig kunnen worden opgelost en gladgestreken.
Heel jammer dat dat niet lijkt te zijn gebeurd.
Want dat is het slechte nieuws. Puntje bij paaltje maakt het boek een ongepolijste indruk. Naast de inhoudelijke punten die ik hierboven al noemde, herhaalt het proza zichzelf op allerlei niveau's te vaak, en zou het baat hebben gehad bij ingrepen in tempo en lengte. Het telt nu 437 pagina's, en ik denk dat het een (nog) beter boek was geweest in 380.
Bovendien, en dat is mijn grootste probleem ermee, wemelt het echt van de fouten. Af en toe worden namen verwisseld, regelmatig zijn woorden weggevallen, op veel plaatsen lijkt willekeurig cursivering te zijn toegepast. En de interpunctie is echt een drama. Heel veel ontbrekende vraagtekens, maar vooral bijna elke pagina vermiste of juist overbodige aanhalingstekens, waardoor de dialogen een soort puzzel zijn geworden. Het is alsof Engelbert zijn manuscript heeft ingeleverd, en de uitgever het vervolgens liefdeloos in het omslag heeft geduwd.
Ik geef 'Zilt' 4**** voor Jules Engelbert en 2** voor de uitgever. Ik hoop dat Engelberts volgende boeken met meer aandacht worden uitgegeven.
Reageer op deze recensie
Meer recensies van Floris Kleijne
Gesponsord
Aan het lot kun je niet ontsnappen ... of wel?
Intermezzo is een prachtige roman over broers en geliefden, van dé literaire stem uit Ierland.
Door de late middeleeuwen letterlijk aan te raken blaast Van Loo ons verre verleden meer dan ooit nieuw leven in.
Een ode aan de Hollandse keuken en de smaak van thuis.
Meer dan 200 recepten voor de kerstdagen.
Superdikke editie met 3D-beeld, geuren en vele andere extra's!
Het leukste cadeau voor iedereen: lol verzekerd!
Toine Heijmans neemt zijn lezers mee naar de uiterwaarden, de laatste Nederlandse wildernis.
Een roman over iemand die floreert als onderzoeker, maar zich het comfortabelst voelt als ze zelf in de schaduw blijft
In Lijtje deelt Harmen van Straaten ontroerende, grappige en herkenbare verhalen over zijn dementerende moeder.
De schitterende beelden en poëtische teksten vertellen het verhaal van een bijzondere vriendschap, tussen het meisje en de drie dieren.
Een magisch coming-of-age-verhaal over een jongen die zijn eerste weekend zonder zijn ouders doorbrengt. . . en een leeuw die op hem komt passen.
Een thriller over verloren zielen, familiebanden en dodelijke loyaliteit.
Deze nieuwe fase kan er een zijn van vreugde, vervulling en verdieping.
De Gouden Griffel-winnaar in een luxe uitgave!
De auteur van Het meisje in de trein is terug! Ligt de waarheid op het eiland begraven?
Kenia, 1926. De jonge Ivy staat voor grote uitdagingen. Ondertussen is Ranjana, een jonge Indiase vrouw, op de vlucht.
Een nieuwe, inclusieve geschiedenis van het vroegst bewoonde continent van de wereld.
Een prachtig overzicht van de liefdespoëzie, van de vroege middeleeuwen tot nu
Hoe kunnen we ons een weg banen door dit alles?
Drie jaar geleden overleed haar beste vriendin, en sindsdien staat Erins leven stil.
Kenia, 1910. Als de jonge Ivory meereist met haar vader op safari, wordt ze onmiddellijk verliefd op het land en de natuur
