Anekdotische stijl zorgt voor afstand

Het boekje 'Hildeke' van Lieve Joris is weer een heel mooi verzorgde uitgave van Atlas Contact: lieflijke tekeningen van Hildeke op de omslag en heel mooi, prettig-aanvoelend papier. Lettertype en interlinie zijn vrij groot, wat het lezen héél prettig maakt. Maar het 'verdoezelt' ook een beetje dat het een vrij dun boekje is: titelblad etcetera niet meegerekend zijn het 132 'ruim opgezette' pagina's. De soepele zinnen en het mooie taalgebruik zorgen ervoor dat het leest als een trein. De beperkte omvang daarbij opgeteld, betekent wel dat het boekje erg snel uit is (verhouding prijs-kwantiteit).

Het boekje is opgedeeld in twee delen: De schepper en Hildeke. In het eerste deel staat de vader van de auteur centraal en in het tweede deel het zusje van de auteur. Twee persoonlijke verhalen. Uiteraard is het geen wedstrijd tussen twee delen, maar ik bemerkte bij mijzelf dat het eerste deel het meest binnen kwam. Er zat meer gevoel in, dan wel appelleert meer aan het gevoel. Het tweede deel was meer een aaneenschakeling van gebeurtenissen die vanaf een afstand beschreven worden. 

Op meerdere momenten wordt opgemerkt dat Fonny de 'lastige' broer was, maar dat wordt niet uitgewerkt: erg onbevredigend. Dat er verder niet op ingegaan wordt is wellicht omdat het al beschreven is in een eerder boek: Terug naar Neerpelt. Een herhaling zou ook vreemd zijn. Maar toch: nu voelde het als een aantal keren A zeggen, maar nooit B. Het verhaal had zonder de opmerkingen over Fonny gekund.

De mooiste zin in het tweede deel is wat mij betreft 'Ze houdt ons bij elkaar'. Doordat ik als lezer op afstand van alle personages word gehouden, krijg ik niet het gevoel dat de broers en zussen erg met elkaar in verbinding staan. Ik krijg als lezer óók geen contact met hen.

Dat Hildeke een lief, bijzonder en heel mooi zusje was, komt absoluut wél over.