Lezersrecensie
Bijzonder verhaal over een klein Japans eiland
In zo’n dertig hoofdstukken volgen we Mamuro Sohara, hij blikt terug op zijn kindertijd, op de tijd dat hij Yoko, zijn vrouw, leerde kennen, zijn tijd in Tokio maar ook, of nou ja mijmert hij meer, over mede eilandbewoners.
Mamuro, enkel nog zo genoemd door zijn oude leraar, de rest noemt hem Sohara, is heel behulpzaam. Helpt alle eilandbewoners met de grotere en kleinere klusjes aan, in en om hun huis, maar ook met kleine dingen in hun leven. Hij noteert alles wat hij voor anderen doet in een notitieboek, daarnaast houdt hij ook een kleiner notitieboek bij met de klusjes die hij voor mensen doet die mensen hem niet vragen om te doen maar waarvan hij vindt dat hij ze moet doen. Zoals het repareren van een theepot, het repareren van een spiegel en het verplaatsen van een schuurtje (alhoewel in dat laatste geval bleef het bij een plan om het te doen).
In zijn jeugd op school heeft hij de grootste pestkop op school geholpen door het repareren van een boek en zo zijn ze bevriend geraakt. Die jeugdvriend is na zijn vertrek van het eiland van het rechte pad af gedwaald en op een of andere manier voelt Sohara zich een soort van verantwoordelijk voor zijn vriend. Er komt een brief van die vriend met een verzoek, Sohara houdt de inhoud van de brief voor zichzelf maar op een of andere manier weet het hele eiland toch wat er in de brief stond.
Het boek werkt toe naar het einde van het jaar en tevens het grootse feest dat men dan op het eiland viert wat aanvangt met het slaan van 108 trommelslagen waarna de klok dan twaalf uur slaat. Het hele eiland is bij elkaar voor dit feest en op bijna wonderbaarlijke wijze komt alles gelukkig toch nog goed.
Mamuro, enkel nog zo genoemd door zijn oude leraar, de rest noemt hem Sohara, is heel behulpzaam. Helpt alle eilandbewoners met de grotere en kleinere klusjes aan, in en om hun huis, maar ook met kleine dingen in hun leven. Hij noteert alles wat hij voor anderen doet in een notitieboek, daarnaast houdt hij ook een kleiner notitieboek bij met de klusjes die hij voor mensen doet die mensen hem niet vragen om te doen maar waarvan hij vindt dat hij ze moet doen. Zoals het repareren van een theepot, het repareren van een spiegel en het verplaatsen van een schuurtje (alhoewel in dat laatste geval bleef het bij een plan om het te doen).
In zijn jeugd op school heeft hij de grootste pestkop op school geholpen door het repareren van een boek en zo zijn ze bevriend geraakt. Die jeugdvriend is na zijn vertrek van het eiland van het rechte pad af gedwaald en op een of andere manier voelt Sohara zich een soort van verantwoordelijk voor zijn vriend. Er komt een brief van die vriend met een verzoek, Sohara houdt de inhoud van de brief voor zichzelf maar op een of andere manier weet het hele eiland toch wat er in de brief stond.
Het boek werkt toe naar het einde van het jaar en tevens het grootse feest dat men dan op het eiland viert wat aanvangt met het slaan van 108 trommelslagen waarna de klok dan twaalf uur slaat. Het hele eiland is bij elkaar voor dit feest en op bijna wonderbaarlijke wijze komt alles gelukkig toch nog goed.
1
Reageer op deze recensie