Overleven in de jaren tachtig

Een van de drie boeken welke ik mocht lezen voor van de Hebban Debuutprijs 2019. De titel intrigeerde mij wel, maar wat ik ervan moest verwachten, wist ik niet. Ik was een tiener in de jaren tachtig en heb deze niet als verschrikkelijk ervaren. Als ik een kind geweest zou zijn en deze jaren zou hebben meegemaakt zoals de hoofdpersoon en vriendje Donnie uit dit boek dan weet ik niet hoe het nu met me zou gaan. Ik vind het knap dat ze er beiden niets aan over hebben gehouden, zoals een trauma of zo.

Het wordt verteld door een naamloze verteller die op het moment van vertellen bijna 8 jaar is en vertelt het verhaal van de ik persoon en vriendje Donnie. Ze wonen in een wooncommune iets waar ik me niets bij kan voorstellen, maar waar ik na het erover lezen nooit van mijn leven zou willen wonen. Een man en meerdere vrouwen waarvan een aantal kinderen hebben, leven samen in twee huizen die samengevoegd zijn tot een huis.

De hoofdstukken en zinnen zijn kort, als werden ze echt verteld door een achtjarig kind, het taalgebruik daarentegen is duidelijk dat van een volwassen persoon. Bijna tegen het einde begon ik me wat af te vragen, deze vraag werd aan het einde beantwoord en wellicht neem ik de tip nog wel ter harte die daar gegeven wordt.