Lezersrecensie
Een prachtige roman waarvan je het soms koud krijgt
Eind december vroeg ik vooruitlopend op de Hebban Reading Challenge categorie van januari 2019 (Lees een boek dat je werd getipt door de Hebban boekentipper) alvast een boeken tip aan. Marieke Scheers van de Hebban Feelgood club tipte mij een drietal boeken. Van een boek had ik al eens iets gelezen in een van de maandelijks Feelgood café’s. Een bezoekje aan het blauwe mannetje en een paar minuten later stond het boek op mijn e-reader.
Het boek begint met een proloog in 1972, de zussen Meredith en Nina zijn dan respectievelijk 12 en 10 jaar oud. Het boek vervolgt dan zijn verhaal in 2000, eerst maken we kennis met Meredith die het bedrijf van haar vader heeft overgenomen na diens pensionering, de appelboomgaard ‘Belye Nochi’. Deze naam is Russisch het betekent witte nachten en slaat op de periode tussen eind mei en half juli dat het niet helemaal donker wordt in St. Petersburg en de korte nachten enkel een soort schemer zijn.
Nina, de avontuurlijke van de twee zussen, is fotograaf en zwerft de hele wereld over. Ze heeft een losse relatie met een man die journalist zit en dus snapt dat ze nooit lang op een plek kan blijven.
Anya hun moeder is Russische van geboorte en kwam na de oorlog getrouwd met hun vader Evan terug naar de USA. Hun 86e jarige vader krijgt een hartaanval en komt na een kort verblijf naar huis om daar te sterven. Op zijn sterfbed vraagt hij individueel aan beide dochters om alsjeblieft te luisteren naar het sprookje wat hun moeder hun in hun jongere jaren vaak vertelde, het sprookje van de prins in het witte koninkrijk.
Het duurt even voordat hun moeder begint te vertellen maar als ze dan eenmaal op gang is, is ze niet meer te stoppen. Als lezer dacht ik al vrij snel hebben die meiden nu niets door? Het sprookje bezorgt je overigens letterlijk en figuurlijk af en toe de koude rillingen. Het einde van het boek vond ik bijna te mooi om waar te zijn.
Na het lezen ben ik gaan Googelen, want echt goed ken ik de Russische geschiedenis niet. Het beleg van Leningrad duurde bijna 900 dagen en naar schatting overleden 1 miljoen burgers door uithongering en kou.
Bron Wikipedia: https://nl.wikipedia.org/wiki/Beleg_van_Leningrad
Het boek begint met een proloog in 1972, de zussen Meredith en Nina zijn dan respectievelijk 12 en 10 jaar oud. Het boek vervolgt dan zijn verhaal in 2000, eerst maken we kennis met Meredith die het bedrijf van haar vader heeft overgenomen na diens pensionering, de appelboomgaard ‘Belye Nochi’. Deze naam is Russisch het betekent witte nachten en slaat op de periode tussen eind mei en half juli dat het niet helemaal donker wordt in St. Petersburg en de korte nachten enkel een soort schemer zijn.
Nina, de avontuurlijke van de twee zussen, is fotograaf en zwerft de hele wereld over. Ze heeft een losse relatie met een man die journalist zit en dus snapt dat ze nooit lang op een plek kan blijven.
Anya hun moeder is Russische van geboorte en kwam na de oorlog getrouwd met hun vader Evan terug naar de USA. Hun 86e jarige vader krijgt een hartaanval en komt na een kort verblijf naar huis om daar te sterven. Op zijn sterfbed vraagt hij individueel aan beide dochters om alsjeblieft te luisteren naar het sprookje wat hun moeder hun in hun jongere jaren vaak vertelde, het sprookje van de prins in het witte koninkrijk.
Het duurt even voordat hun moeder begint te vertellen maar als ze dan eenmaal op gang is, is ze niet meer te stoppen. Als lezer dacht ik al vrij snel hebben die meiden nu niets door? Het sprookje bezorgt je overigens letterlijk en figuurlijk af en toe de koude rillingen. Het einde van het boek vond ik bijna te mooi om waar te zijn.
Na het lezen ben ik gaan Googelen, want echt goed ken ik de Russische geschiedenis niet. Het beleg van Leningrad duurde bijna 900 dagen en naar schatting overleden 1 miljoen burgers door uithongering en kou.
Bron Wikipedia: https://nl.wikipedia.org/wiki/Beleg_van_Leningrad
2
4
Reageer op deze recensie