Lezersrecensie
Een mooie feelgood met een diepere laag.
In dit boek volgen we Iris die met haar ruim dertig jaar nog steeds bij haar moeder woont. Er is overigens een goede reden dat ze nog steeds thuis woont, haar moeder is steeds vergeetachtiger en Iris probeert haar hier op alle mogelijke manier mee te helpen.
Aan de andere kant wil Iris er ook heel graag achter komen wie haar vader is, aangezien haar moeder haar dit nooit heeft verteld. Het summiere wat Iris weet is dat haar vader iets in de muziek deed, hij bij theatercafé Westeinde heeft gewerkt en dat haar ouders erg jong waren toen ze haar kregen.
Iris heeft zelf haar carrière in de muziek onderbroken om er voor haar moeder te kunnen zijn, zingen en optreden ging niet echt samen en daarom werkt ze nu in theatercafé Westeinde. Dat ze juist voor deze locatie om te werken heeft gekozen heeft dus ook te maken met het feit dat haar moeder en haar vader hier beiden gewerkt hebben toen ze jong waren. Er hangt namelijk een foto van haar moeder, omringd door collega’s, naast de trap in de hal van het theater.
Er moet een flinke ramp gebeuren voordat Iris inziet dat ze de zorg voor haar moeder aan anderen moet overlaten, dit vindt ze niet gemakkelijk. Haar zus, die in noord Noorwegen woont, probeert haar op afstand wel te helpen maar kan eigenlijk enkel tot morele steun zijn.
Een fijne zorgmanager in het verzorgingstehuis waar haar moeder komt te wonen doet haar inzien dat het voor haar moeder echt beter is om hier te wonen in plaats van thuis, Iris snapt dat ook wel maar ziet het voor zichzelf als falen. Iets waar ik goed kan inkomen en dit wordt ook heel mooi beschreven, elke dochter (of zoon) met een aan Alzheimer lijdende ouder zal hier vast wel herkenning in vinden.
Natuurlijk ontbreekt de liefde niet en komt de zoektocht naar haar vader tot een goed einde, het blijft natuurlijk wel een feelgood!
Na het lezen van het boek heb ik meteen een donatie gedaan aan Alzheimer Nederland.
Characters = 8 | Atmosphere = 8 | Writing Style = 9 | Plot = 8 | Intrigue = 8 | Logic = 7 | Enjoyment = 9 | Score 8,14 = 4 sterren
Aan de andere kant wil Iris er ook heel graag achter komen wie haar vader is, aangezien haar moeder haar dit nooit heeft verteld. Het summiere wat Iris weet is dat haar vader iets in de muziek deed, hij bij theatercafé Westeinde heeft gewerkt en dat haar ouders erg jong waren toen ze haar kregen.
Iris heeft zelf haar carrière in de muziek onderbroken om er voor haar moeder te kunnen zijn, zingen en optreden ging niet echt samen en daarom werkt ze nu in theatercafé Westeinde. Dat ze juist voor deze locatie om te werken heeft gekozen heeft dus ook te maken met het feit dat haar moeder en haar vader hier beiden gewerkt hebben toen ze jong waren. Er hangt namelijk een foto van haar moeder, omringd door collega’s, naast de trap in de hal van het theater.
Er moet een flinke ramp gebeuren voordat Iris inziet dat ze de zorg voor haar moeder aan anderen moet overlaten, dit vindt ze niet gemakkelijk. Haar zus, die in noord Noorwegen woont, probeert haar op afstand wel te helpen maar kan eigenlijk enkel tot morele steun zijn.
Een fijne zorgmanager in het verzorgingstehuis waar haar moeder komt te wonen doet haar inzien dat het voor haar moeder echt beter is om hier te wonen in plaats van thuis, Iris snapt dat ook wel maar ziet het voor zichzelf als falen. Iets waar ik goed kan inkomen en dit wordt ook heel mooi beschreven, elke dochter (of zoon) met een aan Alzheimer lijdende ouder zal hier vast wel herkenning in vinden.
Natuurlijk ontbreekt de liefde niet en komt de zoektocht naar haar vader tot een goed einde, het blijft natuurlijk wel een feelgood!
Na het lezen van het boek heb ik meteen een donatie gedaan aan Alzheimer Nederland.
Characters = 8 | Atmosphere = 8 | Writing Style = 9 | Plot = 8 | Intrigue = 8 | Logic = 7 | Enjoyment = 9 | Score 8,14 = 4 sterren
2
Reageer op deze recensie