Lezersrecensie
Agent met hart voor de zaak!
Zoals reeds geschreven dacht ik een vergelijkbaar verhaal als Prio1, makkelijk leesbaar, simpel geschreven, uitrukken beschrijvend en klaar. Maar nee dit was een vele malen beter boek. Interessanter ook en ook heel persoonlijk. Lieke neemt geen blad voor de mond, beschrijft de situaties die ze in haar werk meemaakt behoorlijk uitgebreid en gedetailleerd, maar niet zo dat je aandacht verslapt omdat je in de details verzand.
Lieke neemt zoals gezegd geen blad voor de mond, pakt de koe bij de horens en schrijft het op zoals het is. Ze beschrijft hoe ze zich voelt, of wat iets met haar doet. Ook is ze af en toe wat recalcitrant samen met collega’s, als ze een oproep negeren en eerst naar een andere gaan, maar dan eindigen zo toch bij de eerder genegeerde oproep. Ik moest daar wel om lachen.
Sommige hoofdstukken heeft ze voorzien van waarschuwingen omdat ze voor sommige mensen wellicht te confronterend zouden kunnen zijn, zelfmoord of huiselijk geweld bijvoorbeeld.
Lieke laat in dit boek goed zien dat het werk van een politieagent veel meer is dan bonnen uitschrijven, iets wat ze volgens haar leidinggevende overigens te weinig doet.
Het zijn allemaal korte verhalen, je kan er dus voor kiezen elke dag een paar hoofstukken te lezen, of je duikt het boek in en voordat je het weet zit je al op een kwart.
Af en toe zit er wat herhaling in de hoofdstukken, daarom had ik soms het idee dat sommige van deze verhalen al eerder als blog op haar website of post op haar Instagram zijn geplaatst. Hoofdstuk 14 waarin Lieke schrijft over haar NAH was het langste hoofdstuk en ook het hoofdstuk waarbij ze veel van zichzelf liet zien, ik vind het overigens knap dat ze na zoiets wat haar overkomen is nog zo vol en onbevangen en enthousiast op een uitruk af kan gaan.
Lieke neemt zoals gezegd geen blad voor de mond, pakt de koe bij de horens en schrijft het op zoals het is. Ze beschrijft hoe ze zich voelt, of wat iets met haar doet. Ook is ze af en toe wat recalcitrant samen met collega’s, als ze een oproep negeren en eerst naar een andere gaan, maar dan eindigen zo toch bij de eerder genegeerde oproep. Ik moest daar wel om lachen.
Sommige hoofdstukken heeft ze voorzien van waarschuwingen omdat ze voor sommige mensen wellicht te confronterend zouden kunnen zijn, zelfmoord of huiselijk geweld bijvoorbeeld.
Lieke laat in dit boek goed zien dat het werk van een politieagent veel meer is dan bonnen uitschrijven, iets wat ze volgens haar leidinggevende overigens te weinig doet.
Het zijn allemaal korte verhalen, je kan er dus voor kiezen elke dag een paar hoofstukken te lezen, of je duikt het boek in en voordat je het weet zit je al op een kwart.
Af en toe zit er wat herhaling in de hoofdstukken, daarom had ik soms het idee dat sommige van deze verhalen al eerder als blog op haar website of post op haar Instagram zijn geplaatst. Hoofdstuk 14 waarin Lieke schrijft over haar NAH was het langste hoofdstuk en ook het hoofdstuk waarbij ze veel van zichzelf liet zien, ik vind het overigens knap dat ze na zoiets wat haar overkomen is nog zo vol en onbevangen en enthousiast op een uitruk af kan gaan.
1
Reageer op deze recensie