Ondanks alle termen en kreten die er op je los gelaten wordt en die mijn inziens niets toevoegen aan de inhoud van het verhaal en je het gevoel geven dat de schrijver wel even wil laten weten wat hij allemaal weet, en dat nogal arrogant overkomt, heb ik toch met genoegen een boek gelezen dat gaat over een mysterie dat de Grote Moederkerk op haar grondvesten zou moeten kunnen schudden... Nou, was er maar eens zo´n mysterie, maar met het gegeven dat Vandenberg hier aanrijkt zal nog geen kapel in elkaar zakken... We weten al 2000 jaar dat de kerk, en zijn broeders, verre van heilig zijn. Leuk vond ik wel er op deze manier achter te komen dat Michelangelo een hekel had aan de paus en dan toch beelden als de Denker en David en schilderijen als die van de Sixtijnse kapel aan het Vaticaan levert... Blijkbaar was de mijnheer genoemd naar de aartsengel Michael een gewiekte zakenman... en een kabalist... Leuk. Zoveel wist ik nog niet van deze man en het is nog maar de vraag of Vandenberg dit niet uit zijn duim heeft zitten zuigen... Ik ken Vandenberg als schrijver van epistels over de farao´s Ik heb een aantal boeken van hem over mysteries uit het verleden, en in romanvorm je journalistieke kennis ten toon spreiden is natuurlijk dan ook een manier om feiten te vertellen... Net als Dan Brown... Alleen hadden de amerikanen een betere PR afdeling...

Even terug naar het boek zelf... De sfeer in het geheime archief van het Vaticaan, dat overigens verre van geheim is..., wordt goed omschreven, en ik voelde me er zelf al thuis door zelf in de stukken met mijn neus te willen gaan snuffelen en te dromen wat ik er allemaal tegen kon komen... Het verhaal is verder lekker vlot geschreven, en ik had het in no time uit, maar die koppen aan het begin van elk hoofdstuk... Pff, moet dat nou?