Mooie hoofdpersoon in een verder zwak boek

Het allerbeste aan het boek is het idee: de USA gaat ten onder aan interne ruzies. Dat wordt aardig geschetst. De hoofdpersoon Sarat intrigeert, en je dringt precies zo langzaam tot haar wezen door dat je nieuwsgierig blijft naar haar drijfveren en gedachten. Dat is voor de spanningsboog van het boek een zwak punt; de schrijver gaat echt drama en dilemma's lang uit de weg. Het is allemaal wel erg en zo, al die oorlog en al dat geweld, maar je moet toch zeker 300 pagina's door voor hij de literaire lagen daarvan weet te raken, voor het gaat schrijnen en je als lezer weet te raken. Ondertussen wringt het perspectief toch vaak en beetje en zijn de verslagen en citaten die de hoofdstukken afwisselen een hinderlijke onderbreking van het vertelritme. De vertaling is toereikend maar ook niet meer dan dat. De achterflap staat natuurlijk weer vol ronkende citaten, maar laat je niet misleiden: het is gewoon een boek over oorlog. Het bevat geen relevant of realistisch toekomstbeeld. Het is eigenlijk geen dystopie, en er is al helemaal niets post-apocalypistch aan. De oorlog en hoe die Sarat tekent wordt echt mooi beschreven, in een paar alinea's verspreid over de laatste paar hoofdstukken. Dat maakt het net de moeite waard om te lezen.
Maar al met al lijkt het vooral voor een erg Amerikaans publiek geschreven en is het voor het Nederlandse lezerspubliek maar matig relevant. Lees dan liever VSV van Leon de Winter. https://www.hebban.nl/boeken/vsv