Lezersrecensie
Overtuigende spanning in het alledaagse
Onlangs werd Nooit meer thuis van Inge Spaan uitgeroepen tot de beste Vrouwenthriller van 2023. Een mooie aanleiding om het boek te lezen.
Van Spaan had ik eerder Schrikkeldag gelezen, en ook in dit eerder verschenen boek herken je meteen haar vlotte schrijfstijl. Dankzij de korte hoofdstukken, die als een schaaltje pinda’s binnen handbereik uitnodigen om door te lezen, had ik het verhaal in no time uit.
De kracht van Spaan ligt in haar vermogen om spanning te creëren zonder grootse gebaren of ingewikkelde plots. Haar verhalen spelen zich af in kleine steden of dorpen, en juist door het beschrijven van alledaagse situaties en herkenbare omstandigheden weet ze de lezer mee te slepen. Wat daar een extra spannende laag aan toevoegt, is de sociale dynamiek die in dit soort gemeenschappen speelt: waakzaamheid, controle, en de invloed van roddels of sociale interacties zorgen ervoor dat spanning niet alleen tussen de hoofdpersonen ontstaat, maar ook vanuit hun omgeving.
Ook Nooit meer thuis blijft trouw aan deze aanpak. Thema’s zoals echtscheiding en pestgedrag vormen de basis van het verhaal, onderwerpen die voor velen herkenbaar zijn.
Het verhaal wordt verteld vanuit twee perspectieven: Meriam, een vrouw die midden in een scheiding zit, en Nicoline, de moeder van een klasgenootje van Meriams dochter. Nicoline vertelt in de ik-vorm, terwijl Meriam vanuit de derde persoon wordt gevolgd. Dit zorgt voor een interessante en originele dynamiek. In het eerste deel van het boek lopen de verhaallijnen van de twee vrouwen niet synchroon, maar gaandeweg worden ze ingenieus samengebracht.
Het boek leest als een echte pageturner: je blijft geboeid tot het einde. De hoofdpersonen zijn goed uitgewerkt, al voelt Nicoline net iets menselijker en herkenbaarder dan Meriam. Dit kan te maken hebben met het verschil in vertelperspectief; Nicolines emoties komen dankzij de ik-vorm directer binnen. Andere personages blijven iets vlakker. Na afloop vroeg ik me af hoe het verhaal eruit had gezien als het meer vanuit Meriam verteld was. Het had ongetwijfeld een heel ander boek opgeleverd, wat de veelzijdigheid van het verhaal benadrukt.
Een paar verrassingen worden pas in het laatste hoofdstuk onthuld, waardoor de afronding enigszins gehaast aanvoelt. Tegelijkertijd komt hier ook de volle betekenis van de titel naar voren, wat een mooi slotakkoord oplevert. Een compliment is zeker op zijn plaats voor de boekomslag, die qua kleur en vormgeving prachtig aansluit bij de sfeer van het verhaal.
Met Nooit meer thuis bewijst Inge Spaan wederom dat ze haar plek in het Nederlandse literaire circuit verdient. Haar unieke kwaliteit om spannende verhalen te schrijven over alledaagse mensen in herkenbare situaties komt in dit boek volledig tot zijn recht.
Van Spaan had ik eerder Schrikkeldag gelezen, en ook in dit eerder verschenen boek herken je meteen haar vlotte schrijfstijl. Dankzij de korte hoofdstukken, die als een schaaltje pinda’s binnen handbereik uitnodigen om door te lezen, had ik het verhaal in no time uit.
De kracht van Spaan ligt in haar vermogen om spanning te creëren zonder grootse gebaren of ingewikkelde plots. Haar verhalen spelen zich af in kleine steden of dorpen, en juist door het beschrijven van alledaagse situaties en herkenbare omstandigheden weet ze de lezer mee te slepen. Wat daar een extra spannende laag aan toevoegt, is de sociale dynamiek die in dit soort gemeenschappen speelt: waakzaamheid, controle, en de invloed van roddels of sociale interacties zorgen ervoor dat spanning niet alleen tussen de hoofdpersonen ontstaat, maar ook vanuit hun omgeving.
Ook Nooit meer thuis blijft trouw aan deze aanpak. Thema’s zoals echtscheiding en pestgedrag vormen de basis van het verhaal, onderwerpen die voor velen herkenbaar zijn.
Het verhaal wordt verteld vanuit twee perspectieven: Meriam, een vrouw die midden in een scheiding zit, en Nicoline, de moeder van een klasgenootje van Meriams dochter. Nicoline vertelt in de ik-vorm, terwijl Meriam vanuit de derde persoon wordt gevolgd. Dit zorgt voor een interessante en originele dynamiek. In het eerste deel van het boek lopen de verhaallijnen van de twee vrouwen niet synchroon, maar gaandeweg worden ze ingenieus samengebracht.
Het boek leest als een echte pageturner: je blijft geboeid tot het einde. De hoofdpersonen zijn goed uitgewerkt, al voelt Nicoline net iets menselijker en herkenbaarder dan Meriam. Dit kan te maken hebben met het verschil in vertelperspectief; Nicolines emoties komen dankzij de ik-vorm directer binnen. Andere personages blijven iets vlakker. Na afloop vroeg ik me af hoe het verhaal eruit had gezien als het meer vanuit Meriam verteld was. Het had ongetwijfeld een heel ander boek opgeleverd, wat de veelzijdigheid van het verhaal benadrukt.
Een paar verrassingen worden pas in het laatste hoofdstuk onthuld, waardoor de afronding enigszins gehaast aanvoelt. Tegelijkertijd komt hier ook de volle betekenis van de titel naar voren, wat een mooi slotakkoord oplevert. Een compliment is zeker op zijn plaats voor de boekomslag, die qua kleur en vormgeving prachtig aansluit bij de sfeer van het verhaal.
Met Nooit meer thuis bewijst Inge Spaan wederom dat ze haar plek in het Nederlandse literaire circuit verdient. Haar unieke kwaliteit om spannende verhalen te schrijven over alledaagse mensen in herkenbare situaties komt in dit boek volledig tot zijn recht.
3
Reageer op deze recensie