Lone wolf's calling

Zwijgen is bitter, de tweede thriller met inspecteur Olivia Leroy in de hoofdrol, is een vervolg op het veelgeprezen debuut 'Ik kan je redden'. Dit boek wist vorig jaar onder andere de Thrillzone award in de wacht te slepen, waardoor de verwachtingen voor dit vervolg hooggespannen waren. Over dat eerste boek was ik erg enthousiast. Er is niets moeilijker voor een auteur dan een tweede boek schrijven. Je eerste boek schrijf je vrij; je kunt jaren werken aan je verhaal en karakters. Maar het tweede boek moet er ineens staan, vooral als je debuut zo succesvol was. De druk is dan hoog. Kan Sofie Delporte de verwachting waarmaken?

Op de meeste punten is ze daar zeker in geslaagd. De plot is beter uitgewerkt, met een verhaal over de verdwijning van een man en zijn zoon, waarbij de zoon wordt teruggevonden. Het eigenzinnige karakter van haar hoofdpersoon komt in dit boek nog beter tot zijn recht. Het is mooi hoe het verhaal de hoofdpersoon persoonlijk raakt en vooral de empathie haar lijkt te drijven.

Olivia Leroy is een persoon van vlees en bloed: ze werkt veel te solistisch, blijft worstelen met relaties, en laat zich betuttelen door haar moeder. Soms wil je haar toeschreeuwen dat ze zich daar minder van moet aantrekken. Knap hoe Sofie Delporte zo'n persoon neerzet en niet probeert haar beter of sympathieker te maken.

De rechercheactiviteiten komen realistisch over, wat Sofie al complimenten opleverde van het diensthoofd Cel Vermiste Personen.
De karaktertekening is verbeterd. Niet alleen de hoofdpersoon, maar ook de nevenpersonen komen goed tot hun recht.

Wat 'Ik kan je redden' voor mij bijzonder maakte, is de extra verhaallijn die als goudstof door het boek was verweven. Deze extra laag mis ik in dit boek, al valt te prijzen dat Sofie niet in herhaling wilde vallen. De verwijzingen naar Judas Priest komen goed tot hun recht, maar Rimbault lag toch een graadje hoger.

Wat maakt Sofie Delporte als auteur zo bijzonder? Voor mij is dat de wijze waarop ze zichzelf als auteur uit kan gummen. Ze laat het verhaal als het ware zichzelf vertellen. Door haar sobere stijl worden de personages levensecht. Erg knap er zijn niet veel auteurs die dat kunnen! Ik denk dat Sofie Delporte zich hierdoor kan meten met de groten in het genre, vooral omdat ze erin slaagt de menselijke factor boven het plot te plaatsen. Het verhaal laat een duidelijke opening voor een vervolg. Ik ben fan van Olivia Leroy, maar vooral van Sofie Delporte. Ik kijk er al naar uit!

Sofie’s stijl doet me denken aan de Scandinavische schrijvers. De cover versterkt dat beeld, maar als ik dan toch een minpuntje moet noemen: die spreekt mij niet aan. Een verdord sparrenbos dat ondersteboven is afgebeeld in zwart en roze. Dat moet beter kunnen. Sofie Delporte komt over als een bescheiden persoon, maar ik had als uitgever de naam van mijn topauteur prominenter op de kaft geplaatst!